Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος

Το πρώτο επεισόδιο

Προσωπικά το θεωρώ από τα καλύτερα που έχει βγάλει η Ελληνική τηλεόραση. Σίγουρα είναι ότι πιο τολμηρό.

Αν και μοιάζει με το southpark, για μένα το χιουμορ της σειράς, όταν το συνηθίσεις, είναι έτη φωτός μπροστά ενώ αποφεύγει το πολύ gore.

Και μόνο η ιδέα, η σεναριακή βάση, της σειράς που παρουσιάζεται σε αυτό το πρώτο επεισόδιο, δείχνει το πόσο έξυπνο είναι το σενάριο

Γενικώς τα επεισόδια χαρακτηρίζονται από μια μίξη, παρωδιών ελληνικών και παγκοσμίων αναφορών, χώσιμο στις θρησκείες και με σαφής σπόντες στον παραλογισμό και αναποτελεσματικότητα της Ελληνικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και των πολιτικών.

Το πρώτο επεισόδιο λείπει από το επίσημο site του megatv, γιατί από ότι καταλαβαίνω έχει μόνο τα τελευταία πέντε.

Ο κ. Πρωθυπουργός μας

Ούτε σερβιέτες δεν αλλάζουν οι γυναίκες τόσο συχνά!

Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έχει καταφέρει να αλλάξει οκτώ βασικούς πολιτικούς ρόλους σε διάστημα μίας τριετίας. Υπάρχει βέβαια μια παράδοση τακτικισμού στην πολιτική δυναστεία την οποία εκπροσωπεί, αυτός όμως ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Η διαρκής αλλαγή ρόλων διευκολύνει τον κ. Παπανδρέου στον πόλεμο των εντυπώσεων και στην εξασφάλιση πρόσθετου πολιτικού χρόνου, περιορίζει όμως την αξιοπιστία του.
Αριστερό άνοιγμα
Ο κ. Παπανδρέου αντιμετώπισε την εκλογική ήττα του 2007 και την προσπάθεια του κ. Βενιζέλου να τον αντικαταστήσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με ένα εντυπωσιακό αριστερό άνοιγμα. Υιοθέτησε παραδοσιακές θέσεις του Κινήματος, μίλησε στην ψυχή της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ και στηρίχτηκε στον πανίσχυρο εκείνη την εποχή συνδικαλιστικό μηχανισμό του. Το αριστερό άνοιγμα σταθεροποίησε τη θέση του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία παρά τη μεγάλη εκλογική ήττα στις βουλευτικές του 2007.
Όχι σε όλα
Από το αριστερό άνοιγμα που εξυπηρετούσε λόγους εσωκομματικής τακτικής, ο κ. Παπανδρέου πέρασε με χαρακτηριστική ευκολία σε ένα αντιπολιτευτικό «όχι σε όλα». Ενώ ήταν φανερό ότι η χώρα είχε ανάγκη την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, ο κ. Παπανδρέου δημιούργησε ένα μέτωπο απόρριψης κάθε προσπάθειας προσαρμογής, συμβάλλοντας έτσι στην ακινησία της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο Κώστας Καραμανλής, από τη φύση του διστακτικός και αναβλητικός, άρχισε να μετρά σχεδόν σε καθημερινή βάση το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και εγκατέλειψε τις περισσότερες από αυτές υπό την πίεση του Γιώργου Παπανδρέου.
Λεφτά υπάρχουν
Επειδή η στρατηγική της απόρριψης δεν έφτανε από μόνη της για να δημιουργήσει δυναμική εξουσίας, ο κ. Παπανδρέου ανακάλυψε ότι «υπάρχουν τα λεφτά» και πήρε πρωτοβουλία επιτάχυνσης των εξελίξεων –προκαλώντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές μέσω των προεδρικών εκλογών– για να τα μοιράσει στο λαό!
Προκειμένου να προωθήσει τα πολιτικά του σχέδια, ο κ. Παπανδρέου δεν έλαβε υπόψη του τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και την εντυπωσιακή διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος που παρατηρήθηκε το 2009 στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., ιδιαίτερα εκείνες με μεγάλο δημόσιο χρέος και σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα. Ένα από τα προεκλογικά επιχειρήματα του κ. Παπανδρέου ήταν η δυνατότητα εξεύρεσης σημαντικών πόρων μέσα από τις ανείσπρακτες οφειλές του Δημοσίου, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Τώρα που βρίσκεται στην εξουσία μεθοδεύει τη διαγραφή τους, παραδεχόμενος ότι ο προεκλογικός «θησαυρός» απλούστατα δεν υπήρχε και προωθώντας την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αϊ-Βασίλης
Πέρυσι τέτοια εποχή ο κ. Παπανδρέου είχε ντυθεί πολιτικός Αϊ-Βασίλης. Παρά το γεγονός ότι είχε στη διάθεσή του, μετά την εκλογική νίκη του Οκτωβρίου του 2009 και το σχηματισμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όλα τα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ξεκίνησε μια πολιτική παροχών για να κερδίσει πολιτικό χρόνο και να επιχειρήσει στη συνέχεια τη στροφή από τις προεκλογικές υποσχέσεις στα μετεκλογικά μέτρα λιτότητας.
Ήταν η περίοδος κατά την οποία μοίραζε επιδόματα στους φτωχούς, ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου έδινε εγγυήσεις για τη διατήρηση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων και η κυβέρνηση επέβαλλε φόρους στις επιχειρήσεις και στους «πλούσιους», δημιουργώντας σκόπιμα την εντύπωση ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει την κρίση μέσα από μια απλή αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου.
Ο διαχειριστής
Στις αρχές του 2010 ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε από κοινωνικό μεταρρυθμιστή και πολιτικό Αϊ-Βασίλη σε οικονομικό διαχειριστή. Άρχισε να παρουσιάζει δέσμες μέτρων λιτότητας με τις οποίες υποτίθεται ότι θα έβαζε τάξη στα δημόσια οικονομικά και θα εξασφάλιζε την αποτροπή της οικονομικής ύφεσης. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μιλούσε στις αρχές του 2010 για οριακή ή, στη χειρότερη περίπτωση, μηδενική οικονομική ανάπτυξη, ενώ στο τέλος του χρόνου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πτώση του ΑΕΠ κατά 4%-4,5%.

Ο κινδυνολόγος

Ο πρωθυπουργός συνδύασε τα πρώτα μέτρα λιτότητας με μια ακατάσχετη κινδυνολογία σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και της προοπτικής της. Στην προσπάθεια αυτή, που απέδωσε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα που αξιοποίησε τις ευκαιρίες που πρόσφερε η διαχείριση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, πρωταγωνίστησε και ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ο γνωστός θεωρητικός του «Τιτανικού».
Δεν έχει υπάρξει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας επίσημης κινδυνολογίας, η οποία μετέτρεψε την κρίση ελλείμματος και χρέους σε κρίση δανεισμού και απέφερε τεράστια ποσά σε όσους κερδοσκόπησαν –στη βάση των πρωτοβουλιών του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου– σε βάρος της Ελλάδας.
Ο υποταγμένος
Τον Απρίλιο-Μάιο του 2010 ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του υποτάχθηκαν πλήρως στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα, το οποίο υποτίθεται ότι θα έβαζαν στη θέση του. Δέχτηκαν χωρίς καν να διαπραγματευτούν την οικονομική πολιτική της τρόικας, που έχει χαρακτηριστικά οικονομικού και κοινωνικού ζουρλομανδύα.
Η πρωτοφανής παραίτηση της πολιτικής ηγεσίας από κάθε προσπάθεια προστασίας των καλώς εννοούμενων εθνικών και ευρωπαϊκών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων έβαλε την Ελλάδα σε ένα οικονομικό, κοινωνικό «τούνελ», χωρίς να γνωρίζουμε πότε και πώς θα βγούμε από αυτό.
Ο εγγυητής των μισθών και των συντάξεων
Με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη, ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε σε πρωθυπουργό-μεταφραστή, ο οποίος διεκπεραιώνει τις εντολές των εκπροσώπων των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου και των ισχυρών της Ε.Ε. Παρά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι ξένων κέντρων αποφάσεων, εμφανίστηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου ως ο πολιτικός εγγυητής των μισθών και των συντάξεων. Οι εγγυήσεις που πρόσφερε κράτησαν μερικές εβδομάδες, καθώς έγινε φανερό ότι πρόθεση της κυβέρνησής του είναι να οργανώσει τη νέα περικοπή των μισθών και των συντάξεων με βάση το «επικαιροποιημένο» μνημόνιο.

Ο πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου έχει καταφέρει να αλλάξει οκτώ βασικούς πολιτικούς ρόλους σε διάστημα μίας τριετίας. Υπάρχει βέβαια μια παράδοση τακτικισμού στην πολιτική δυναστεία την οποία εκπροσωπεί, αυτός όμως ξεπέρασε κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Η διαρκής αλλαγή ρόλων διευκολύνει τον κ. Παπανδρέου στον πόλεμο των εντυπώσεων και στην εξασφάλιση πρόσθετου πολιτικού χρόνου, περιορίζει όμως την αξιοπιστία του.
Αριστερό άνοιγμα
Ο κ. Παπανδρέου αντιμετώπισε την εκλογική ήττα του 2007 και την προσπάθεια του κ. Βενιζέλου να τον αντικαταστήσει στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ με ένα εντυπωσιακό αριστερό άνοιγμα. Υιοθέτησε παραδοσιακές θέσεις του Κινήματος, μίλησε στην ψυχή της οργανωμένης βάσης του ΠΑΣΟΚ και στηρίχτηκε στον πανίσχυρο εκείνη την εποχή συνδικαλιστικό μηχανισμό του. Το αριστερό άνοιγμα σταθεροποίησε τη θέση του κ. Παπανδρέου στην ηγεσία παρά τη μεγάλη εκλογική ήττα στις βουλευτικές του 2007.
Όχι σε όλα
Από το αριστερό άνοιγμα που εξυπηρετούσε λόγους εσωκομματικής τακτικής, ο κ. Παπανδρέου πέρασε με χαρακτηριστική ευκολία σε ένα αντιπολιτευτικό «όχι σε όλα». Ενώ ήταν φανερό ότι η χώρα είχε ανάγκη την επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων και των διαρθρωτικών αλλαγών, ο κ. Παπανδρέου δημιούργησε ένα μέτωπο απόρριψης κάθε προσπάθειας προσαρμογής, συμβάλλοντας έτσι στην ακινησία της κυβέρνησης Καραμανλή. Ο Κώστας Καραμανλής, από τη φύση του διστακτικός και αναβλητικός, άρχισε να μετρά σχεδόν σε καθημερινή βάση το πολιτικό κόστος των μεταρρυθμίσεων και εγκατέλειψε τις περισσότερες από αυτές υπό την πίεση του Γιώργου Παπανδρέου.
Λεφτά υπάρχουν
Επειδή η στρατηγική της απόρριψης δεν έφτανε από μόνη της για να δημιουργήσει δυναμική εξουσίας, ο κ. Παπανδρέου ανακάλυψε ότι «υπάρχουν τα λεφτά» και πήρε πρωτοβουλία επιτάχυνσης των εξελίξεων –προκαλώντας πρόωρες βουλευτικές εκλογές μέσω των προεδρικών εκλογών– για να τα μοιράσει στο λαό!
Προκειμένου να προωθήσει τα πολιτικά του σχέδια, ο κ. Παπανδρέου δεν έλαβε υπόψη του τις συνέπειες της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008 και την εντυπωσιακή διεύρυνση του δημοσιονομικού ελλείμματος που παρατηρήθηκε το 2009 στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες άλλες χώρες-μέλη της Ε.Ε., ιδιαίτερα εκείνες με μεγάλο δημόσιο χρέος και σοβαρά διαρθρωτικά προβλήματα. Ένα από τα προεκλογικά επιχειρήματα του κ. Παπανδρέου ήταν η δυνατότητα εξεύρεσης σημαντικών πόρων μέσα από τις ανείσπρακτες οφειλές του Δημοσίου, ύψους δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Τώρα που βρίσκεται στην εξουσία μεθοδεύει τη διαγραφή τους, παραδεχόμενος ότι ο προεκλογικός «θησαυρός» απλούστατα δεν υπήρχε και προωθώντας την εξυπηρέτηση συγκεκριμένων επιχειρηματικών συμφερόντων.
Αϊ-Βασίλης
Πέρυσι τέτοια εποχή ο κ. Παπανδρέου είχε ντυθεί πολιτικός Αϊ-Βασίλης. Παρά το γεγονός ότι είχε στη διάθεσή του, μετά την εκλογική νίκη του Οκτωβρίου του 2009 και το σχηματισμό της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, όλα τα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας, ξεκίνησε μια πολιτική παροχών για να κερδίσει πολιτικό χρόνο και να επιχειρήσει στη συνέχεια τη στροφή από τις προεκλογικές υποσχέσεις στα μετεκλογικά μέτρα λιτότητας.
Ήταν η περίοδος κατά την οποία μοίραζε επιδόματα στους φτωχούς, ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου έδινε εγγυήσεις για τη διατήρηση του πραγματικού εισοδήματος των εργαζομένων και των συνταξιούχων και η κυβέρνηση επέβαλλε φόρους στις επιχειρήσεις και στους «πλούσιους», δημιουργώντας σκόπιμα την εντύπωση ότι μπορούσε να αντιμετωπίσει την κρίση μέσα από μια απλή αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου.
Ο διαχειριστής
Στις αρχές του 2010 ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε από κοινωνικό μεταρρυθμιστή και πολιτικό Αϊ-Βασίλη σε οικονομικό διαχειριστή. Άρχισε να παρουσιάζει δέσμες μέτρων λιτότητας με τις οποίες υποτίθεται ότι θα έβαζε τάξη στα δημόσια οικονομικά και θα εξασφάλιζε την αποτροπή της οικονομικής ύφεσης. Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης μιλούσε στις αρχές του 2010 για οριακή ή, στη χειρότερη περίπτωση, μηδενική οικονομική ανάπτυξη, ενώ στο τέλος του χρόνου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πτώση του ΑΕΠ κατά 4%-4,5%.

Ο κινδυνολόγος

Ο πρωθυπουργός συνδύασε τα πρώτα μέτρα λιτότητας με μια ακατάσχετη κινδυνολογία σε βάρος της ελληνικής οικονομίας και της προοπτικής της. Στην προσπάθεια αυτή, που απέδωσε πολλά δισεκατομμύρια ευρώ στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα που αξιοποίησε τις ευκαιρίες που πρόσφερε η διαχείριση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου, πρωταγωνίστησε και ο υπουργός Οικονομικών κ. Παπακωνσταντίνου, ο γνωστός θεωρητικός του «Τιτανικού».
Δεν έχει υπάρξει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας επίσημης κινδυνολογίας, η οποία μετέτρεψε την κρίση ελλείμματος και χρέους σε κρίση δανεισμού και απέφερε τεράστια ποσά σε όσους κερδοσκόπησαν –στη βάση των πρωτοβουλιών του κ. Παπανδρέου και του κ. Παπακωνσταντίνου– σε βάρος της Ελλάδας.
Ο υποταγμένος
Τον Απρίλιο-Μάιο του 2010 ο κ. Παπανδρέου και οι συνεργάτες του υποτάχθηκαν πλήρως στο διεθνές κερδοσκοπικό κύκλωμα, το οποίο υποτίθεται ότι θα έβαζαν στη θέση του. Δέχτηκαν χωρίς καν να διαπραγματευτούν την οικονομική πολιτική της τρόικας, που έχει χαρακτηριστικά οικονομικού και κοινωνικού ζουρλομανδύα.
Η πρωτοφανής παραίτηση της πολιτικής ηγεσίας από κάθε προσπάθεια προστασίας των καλώς εννοούμενων εθνικών και ευρωπαϊκών μας δικαιωμάτων και συμφερόντων έβαλε την Ελλάδα σε ένα οικονομικό, κοινωνικό «τούνελ», χωρίς να γνωρίζουμε πότε και πώς θα βγούμε από αυτό.
Ο εγγυητής των μισθών και των συντάξεων
Με δική του πρωτοβουλία και ευθύνη, ο κ. Παπανδρέου μετατράπηκε σε πρωθυπουργό-μεταφραστή, ο οποίος διεκπεραιώνει τις εντολές των εκπροσώπων των πιστωτών του ελληνικού Δημοσίου και των ισχυρών της Ε.Ε. Παρά τις δεσμεύσεις που ανέλαβε έναντι ξένων κέντρων αποφάσεων, εμφανίστηκε στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές του Νοεμβρίου ως ο πολιτικός εγγυητής των μισθών και των συντάξεων. Οι εγγυήσεις που πρόσφερε κράτησαν μερικές εβδομάδες, καθώς έγινε φανερό ότι πρόθεση της κυβέρνησής του είναι να οργανώσει τη νέα περικοπή των μισθών και των συντάξεων με βάση το «επικαιροποιημένο» μνημόνιο.

Πηγή

Γερανοί

Εγώ πάντα είχα την απορία για το πως ακριβώς φτιάχνονται αυτά τα τέρατα γερανοί!

Transformers: Dark of the Moon

Το θέλω τώρα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σκίτσο

WikiRebels – The Documentary

Δείτε ένα documentary για την ιστορία αλλά και το σκεπτικό του WikiLeaks. Δεν έχω δει ακόμα το τελευταίο κομμάτι, αλλά μου φάνηκε καλό. Επειδή δεν το έχει δεί όλο δεν ξέρω και που το φτάνει όσο αφορά τα πρόσφατα γεγονότα.

Χαρακτηριστική εντύπωση μου έκανε η περίπτωση της Ισλανδίας, η οποία μετά την κατάρευση της αποφάσησε ότι κύρια αιτία της όλη ιστορίας ήταν η απίστευτη μυστικοπάθεια τους. Σε συνεργασία λοιπόν με τους τότε σχετικά άγνωστους του WikiLeaks περάσαν με σχεδόν απόλυτες πλειοψηφίες νόμους για την διαφάνεια αλλά και προστασία της ελευθερίας έκφρασης.

Υπάρχουν και άλλα καλά μέσα όπως η άποψη των Σουηδών ότι δεν υπάρχει ηθική κρίση στο περιεχόμενο μιας δημοσίευσης.

Προς το παρών έχω σταματήσει στο video από το οποίο και εγώ μπήκα σε κάποιο βαθμό στο χωρό του WikiLeaks και αναφέρομαι σε αυτό με το Ελικόπτερο στο ΙΡΑΚ που πυροβόλησαν σε άμαχους.

Προσωπικά έχει πάντα την απορία, ποιος διάολος ασχολείται με τον οργανισμό αυτό και κυρίως πιο επικυρώνει ή όχι την ορθότητα των διαροών που δημοσιεύουν. Τελικά και σύμφωνα με το documentary, υπάρχει όλοκληρος μηχανισμός από πίσω που προστατεύει την ανωνυμία δημοσιογράφων που δουλεύουν στα “ελεύθερα” και “καταξιωμένα” media.

Δείτε το!

Μισθοδοσία Βουλευτών και υπαλλήλων Βουλής

Και μετά έχεις του αριστερούς και μάχιμους δεξιούς να σφάζονται για ιδεολογίες και κόμματα. Πλακάκια τα έχουν κάνει μεταξύ τους και ο κόσμος ακόμα σφάζεται για κόμματα, πολιτικούς και συνδικαλιστές που πολλέ φορές γίνονται πολιτικοι με ιδιαίτερες τριπλές απολαβές.

Εμπρός λοιπόν, γράφτε όλοι στα μπλόγκ σας για το πόσο μάχιμη είναι το τάδε κόμμα, ενώ όλοι μα όλοι ψηφίζουν θετικά για κάθε τι που αφορά τον παραλογισμό της μισθοδοσίας. Που είναι η Παπαρήγα και ο μάχιμος βλάχος του Συναπισμού, να πουν τι κάνουν με τις απολαβές τους αλλά και τα άτομα που μπορούν να απασχολούν?

Εδώ τα τυπάκια που εργάζονται στην βουλή πρέπει να παίρνουν άδεια για προσέλευση στην εργασία τους, μην τύχει και γίνει χαμός από υπερπληθυσμό. Δεν θα χωράνε και στο γκαράζ.

Τι να λέω? Και άλλα? Δεν αντέχω. Τα βίντεο τα λέει όλα.

ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΛΛΗΝΕΣ. Οι πολιτικές ιδεολογίες σας μαράν. Έλα σφαχτείτε για τους μάχιμους εκπροσώπους μας των τελευταίων 30 χρόνων.

Σακούλες Ψησίματος

Μήπως να μετανομάσω το μπλόγκ σε η καλή νοικοκυρά? Μήπως κακώς δεν έκανα αίτηση στο Master Chef?

Χωρίς να μπορώ να θυμηθώ που και πως, αλλά κάποια στιγμή κάποιος/α μου είπαν για κάτι χαρτοσακούλες που βάζεις το φαγητό μέσα και μετά αυτό ψήνεται με τα ζουμιά στου φούρνο και γίνεται σουπερ και μαλακό. Μπορεί να ήταν και διαφήμιση ή κάποια εκπομπή.

Όταν έμαθα λοιπόν για αυτές τις σακούλες αμέσως πήρα χαμπάρι ότι θα ψήνω φούρνω και δεν θα κολάνε πράγματα. Και επειδή δεν τα γουστάρω τα πιατικά άρχισα να ψάχνω. Μετά από διάφορα σουπερμαρκετ, βρέθηκα στον Σκλαβενίτη της Νέας Ιονίας που μάλλον έχει τις πιο φιλικές υπαλλήλους. Ρωτάω λοιπόν την τύπισα και της εξηγώ περίπου τι ψάχνω.

Της λέω σακούλα, βάζεις φαγητό μέσα, ψήνεις στον φούρνο και βγαίνει σούπερ φαγητό. Χμμμμμμμ κάνει αυτή και της προκαλώ το ενδιαφέρον. Μου δείχνει κάτι σακούλες Sanitas που φαίνεται να έκαναν αυτό που ήθελα. Στο μεταξύ κλασικά Σκλαβενίτης, η κυρία πολύ ενδιαφέρον να βοηθήσει και να βοηθηθεί. Πραγματικά αν θες να βρείς κάτι σε κάποιο ΣουπερΜαρκετ και να μιλήσεις φιλικά με κάποιον άνθρωπο υπάλληλο, ο Σκλαβενίτης μεταξύ άλλων είναι μονόδρομος. Αν εγώ πάντως έψαχνα χάρτινες σακούλες πήρε αυτές τις πλαστικές της Sanitas τις οποίες και επιτέλους έμαθα και πως ακριβώς λέγονται.

Έτοιμος λοιπόν χθες με κοτόπουλο και πατάτες, τα πετάω μέσα στην σακούλα. Βάζω και τα σκόρδα, αλάτι, πιπέρι και ρίγανη κλείνω την σακούλα και την βάζω πάνω σε ένα ταψάκι και βουρ για ψήσιμο. Μιλάμε με ελάχιστο νερό, το φαγητό έγινε καταπληκτικό. Οι πατάτες απίστευτα καλά και μαλακά ψημένες με μόνο παράπτωμα ότι δεν ηταν ξεροψημένες όπως δεν ήταν και το κοτόπουλο. Σκασίλα μου, αφού το φαγητό ήταν γευστικότατο, καλά ψημένο και κυρίως το ταψάκι πλήθηκε πανεύκολα μιας και κάτι ψιλές σταγόνες είχε.

Στον κρεοπώλη της γειτονιάς που πήρα το κοτόπουλο, τον ρώτησα για αυτές τις σακούλες και μου είπε τις ξέρω. Του λέω που θα τις βρω και μου λέει στα σούπερ μάρκετ. Του λεω μα ρε μαν, έχω πάει σε διάφορα και δεν βρήκα μόνο κάτι διαφανείς πλαστικές βρήκα με τα χίλια ζόρια αλλά εγώ θέλω τις χάρτινες. Αυτός μου είπε ότι τις χάρτινες είχε υπόψη και ξέρει ότι τις έχει στον Βασιλόπουλο, το οποίο και θα ελέγξω σύντομα.

Πιστεύω με τις χάρτινες σακούλες το φαγητό θα είναι πολύ καλύτερο.

Επιτέλους φαγητό στο φούρνο γρήγορα και απλά. Εσείς ακόμα θα προσπαθείτε να μαλακώσετε τα ξεροψημένα και καμένα?

Ανέκδοτο

Ήταν που λέτε σε ορεινό χωριό ένας κτηνοτρόφος, ο οποίος είχε στην κατοχή του τον μοναδικό αρσενικό γάιδαρο της περιοχής. Καθότι πονηρός και γνώστης του πλεονεκτήματος που είχε, όρισε ταρίφα €1500 για κάθε "βόλεμα" γαϊδούρας που του έφερναν οι συγχωριανοί του. Ουράαααααααααααααα οι γαϊδούρες κάθε μέρα έξω από το στάβλο του γαϊδάρου. Ο κτηνοτρόφος έστησε καρέκλα και τραπέζι, και εισέπραττε τα 1500άρια. Αυτή η δουλεία γίνονταν κάθε μέρα και μέχρι να τελειώσει η ουρά.
Έλα όμως που υπόλοιποι αγανάκτησαν με την ταρίφα και πάνε στον πρόεδρο του χωριού να διαμαρτυρηθούν. Ο πρόεδρος τους υπόσχεται ότι θα αγοράσει με χρήματα του δήμου τον γάιδαρο, για να "βολεύονται" οι γαϊδούρες δωρεάν. Πάει λοιπόν στον κτηνοτρόφο.
-Πόσα θέλεις για να πουλήσεις τον γάιδαρό σου στον δήμο?
-Δώσε €100.000 και πάρτον τώρα πρόεδρε.
Του σκάει το "μαρούλι" ο πρόεδρος, παίρνει τον γάιδαρο και τον πάει στην πλατεία. Εκεί έχει χτίσει έναν μικρό στάβλο με όλες τις ανέσεις, κλιματισμό, τρεχούμενο νερό, τα φρέσκα και καλύτερα λαχανικά για να τρώει ο γάιδαρος και ιδιαίτερο μέρος για να γίνεται το "βόλεμα".
Όλο χαρά οι χωρικοί τρέχοντας αρπάζουν τις γαϊδούρες και βουρ στην πλατεία. Έλα όμως που ο γάιδαρος "βόλευε" μια και αυτή με το ζόρι. Ξανά στον πρόεδρο να κάνουν παράπονα. Τρέχει ο πρόεδρος στον κτηνοτρόφο.
-Καλά ρε άλλον γάιδαρο μου πούλησες? Ο δικός σου τις "βόλευε" όλες μέχρι το μεσημέρι. Αυτός μια και με το ζόρι.
-ΑΑΑΑ πρόεδρε, ο ίδιος είναι. Σε εμένα για να φάει και να κοιμηθεί έπρεπε να δουλέψει. Ενώ τώρα που μπήκε στο δημόσιο είναι στα @@ του.

The Manslater


Οι ατάκες στο τέλος είναι κορυφαίες. Ειδικά εκεί που μεταφράζει το ανδρικό "Σε πειράζει να δω ταινία με τους φίλους μου το βράδυ?"

Ωριμότητα

Τι είναι η ωριμότητα? Είναι η σοβαροφάνεια που θεωρεί το γυναικείο φύλλο ότι έχει κατακτήσει και κατηγορεί το ανδρικό ότι δεν ωριμάζει γιατί συνεχίζει να κάνει τα καραγκιοζιλίκια σε σε φάση χαβαλε?

Όχι

Ωριμότητα είναι:

  • να ξέρεις τι θες και να ξέρεις τι μπορείς να έχεις.
  • να ξέρεις την διαφορά ονείρου και επιτεύξημου πόθου.
  • να ξέρεις τι δυστυχώς πρέπει να κάνεις και αν δεν σαρέσει, ειδικά όταν αυτό αφορά τον βιοπορισμό.
  • να ξέρεις τι από τις πράξεις σου επηρεάζουν θετικά ή αρνητικά το κοινωνικό σύνολο.
  • να μην πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό και να δίνεις σύντομα και αποδοτικές λύσεις στα προβλήματα σου.
  • να μπορείς να καταβαίνεις την διαφορά θεωρίας και πραγματικότητας
  • να αποδέχεσαι τους περιορισμούς που προκύπτουν από την πραγματικότητα.
  • να έχεις καταλάβει ότι τίποτα στην ζωή δεν έρχεται μόνο με τα θετικά του αλλά πάντα έχει και κάποια αρνητικά.
  • να καταλαβαίνεις την διαφορά χαβαλέ time και σοβαρότητα time
  • να προγραμματίζεις το μέλλον σου, να έχεις σχέδιο δράσης
  • να καταλαβαίνεις τον παραλογισμό των συνηθειών σου.
  • να έχεις καταλάβει την χρησιμότητα αυτού που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο αυτιά.
  • να έχεις καταλάβει ότι όπως δεν πρέπει να λες ΠΟΤΕ έτσι δεν πρέπει να λες και για πάντα και σίγουρα να μην πιάνεσαι από ανθρώπους που υπόσχοντε παντοτινές υποσχέσεις
  • να έχεις καταλάβει ότι οι άνθρωποι είμαστε πρωτίστως ζώα και άρα σαφώς επηρεασμένοι από τα ένστικτά μας που δεν έχουν προλάβει την κοινωνική εξέλιξη.
  • να έχεις καταλάβει ότι οι πλειοψηφία των ανθρώπινων επιλογών είναι μια διαδικασία “συνναλλαγής” και ότι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι πατάνε/εκμεταλεύονται και “πουλάνε” το φυσικό τους χάρισμα που τους ξεχωρίζει
  • να έχεις χωνέψει ότι ηθική είναι υποκειμενική. Η λογική όχι.
  • να ξέρεις το γιατί και πως ακόμα και όταν συνειδητά επιλέγεις το λάθος.

Υπάρχει και η συναισθηματική ωριμότητα που λίγο πολύ με βάση τα παραπάνω σημαίνει ότι πρέπει να έχεις καταλάβει ότι

  • όλα δεν είναι πάντα μέλι γάλα
  • οι άνθρωποι έχουν αδυναμίες και κάνουν κακό έστω και άθελα τους
  • ξεβράκωτος δεν πας στα αγγούρια
  • όλοι δεν έχουν την ίδια καλή προαίρεση με σένα
  • βασικότερο όλων, να μην λες ψέματα στον εαυτό σου πρώτα για χάρη της και καλά αφέλειας σου και όποιον πάρει ο χάρος
  • τα ετερόφυλλα έλκονται. Αυτό σημαίνει ότι δεν έλκονται για φιλοσοφικές αναζητήσεις αλλά με σεξουαλικές προσδοκίες

Προσωπικά δεν βλέπω τίποτα από όλα αυτά στον μέσο Έλληνα. Ειδικά για την συναισθηματική ωριμότητα το γυναικείο φύλλο είναι πιο ώριμο μόνο κατά φαντασία, ίσως είναι και πιο ανώριμο ενώ μέσα στην φαντασίωση του περί εκπληρωμένου στόχου είναι μάλλον σαφώς πιο εκτεθειμένο σε κάθε μορφής κατευθυνόμενη χειραγώγηση.

Την επόμενη φορά που θα θεωρήσεις ότι είσαι ώριμος/η σκέψου καλύτερα γιατί αν σαν λαός είμασταν ώριμοι δεν θα τα είχαμε κάνει τόσο σκατά σαν έθνος.

Μαρμελάδα από Μόσφιλο

Στην Κύπρο που είχα πάει εκεί προς την διαδρομή προς τον Τρόοδο, πήρα κάτι μαρμελάδες και γλυκά του κουταλιού για δώρα. Μια από τις μαρμελάδες, ήταν μια που έλεγε Μόσφιλο και παρόλο που δεν ήξερα τι είναι το μόσφιλο την πήρα γιατί αν είναι να δοκιμάσεις κάτι τουλάχιστον δοκίμασε κάτι άγνωστο για σένα.

Η μαρμελάδα με το Μόσφιλο έσπασε στην επιστροφή, και όταν ξεπακέταρα πήγε στα χέρια μου και λίγο που την γεύτηκα έπαθα πλάκα. Μιλάμε σίγουρα για την καλύτερη μαρμελάδα που έχω φάει ποτέ, και δυστυχώς δεν ήξερα καλύτερα πήρα μόνο μια που την έχουν οι γονείς μου.

Η μαρμελάδα που πήρα 99% είναι αυτή και φαίνεται στην εικόνα. Μιλάμε είναι κάτι μεταξύ μαρμελάδας και μελιού. Στην Ελλάδα ποτέ δεν έχω ψωνίσει κάποιο τοπικό προιόν που να είναι τόσο τοπικά γαμάτο.

Η μαγική ερώτηση που παραμένει όμως είναι τι είναι αυτό το Μόσφιλο γιατί στο internet δεν βγαίνει τίποτα ούτε στην wikipedia. Πρώτη φορά εγώ το άκουσα σαν λέξη στην Κύπρο όταν διάλεγα Μαρμελάδες.

΄’Εστειλα και ένα e-mail στην εταιρία να μάθω αν έχουν κάποια συνεργασία με Ελλάδα. Πάντως όλα τα προιόντα που αγόρασα είναι πολύ τέλεια. Απλά η μαρμελάδα με την γεύση μήλο, είναι κάπως στερεή για τα γούστα μου αλλά από γεύση σκίζει. Το γλυκό του κουταλιού όμως με αγριοκέρασο που δοκίμασα είναι απίστευτο και να φανταστείς ότι γενικά δεν μαρέσουν τα γλυκά του κουταλιού.

Αν πάτε ποτέ Κύπρο, αν δεν πάρετε την Μαρμελάδα με γεύση Μόσφιλο πάρτε σίγουρα κάτι από τα υπόλοιπα προϊόντα της εταιρίας και ελπίζω και κάποιος Κύπριος να φιλοτιμηθεί να σχολιάσει για το τι ακριβώς είναι το μόσφιλο, γιατί ούτε με τα λατινικά γράμματα όπως φαίνεται στην φωτογραφία φαίνεται κάτι.

Πάω να σχεδιάσω την συνομοσία αρπαγής της μαρμελάδας!

Μια Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα

Ένα από τα δύο τελευταία βιβλία που διάβασα είναι αυτό της εικόνας του Βασίλειου Μαρκεζίνη.

Τα τελευταία χρόνια διαβάζω διάφορα βιβλία και μιας και γενικά η μυθιστηρηματική λογοτεχνία δεν μου πολύ αρέσει διαβάζω βιβλία που έχουν κάτι να μου αφήσουν κάτι να μου μάθουν.

Θεωρώ τους Έλληνες ανιστόρητους και εντελώς κακομαθημένους για να ασχοληθούν με την βιόσημότητα του τόπου τους. Ανιστόρητο θεωρώ και τον εαυτό μου σίγουρα δεν έχω την εμβέλεια για να μπορώ να καταλάβω σημαντικές πτυχές της παγκόσμιας πολιτικής.

Επειδή ομως η βιοσημότητα της χώρας με ενδιαφέρει προσπαθώ να διαβάσω βιβλία που θα μπορέσουν να αναλύσουν πτυχές που σχετίζονται με την παγκόσμια πολιτική σκακιέρα ειδικά για την περιοχή της Μέσης Ανατολής που αφορά και την Ελλάδα.

Μετά το Σταυροφόροι Χωρίς Σταυρό λοιπόν διάβασα το βιβλίου του κ. Μαρκεζίνη και ομολογουμένως έχω συγκλονιστεί, γιατί βλέπω και με ένα άλλο μάτι αυτά που δυστυχώς δεν κολάνε στην Ελληνική πολιτική πραγματικότητα.

Στο βιβλίο αναλύονται σαφώς οι έννοιες της γεωπολιτικής, του ανύπαρκτου βασικά διεθνούς δικαίου και πως αυτή η ανυπαρξία σχετίζεται με την εξωτερική πολιτική και τα συμφέροντα του κάθε κράτους. Ο συγγραφέας κάνει έτσι μια μίνι ανασκόποηση ιστορικών γεγονότων για να αναδείξει το επιχείρημα του όσον αφορά αυτά που αναλύει ενώ στην συνέχεια παρουσιάζει την ομολογουμένος πραγματικά απίστευτη εξωτερική πολιτική που έχει ακολουθήσει το Τουρκικό κράτος. Ο άνθρωπος έχει άποψη και ανάλυση και εμείς σαν λαός τώρα αντιλαμβανόμαστε σαν απλοί πολίτες το βάθος της Τουρκικής εξωτερική πολιτικής. Στην συνέχεια αναλύεται η πεποίθηση ότι η Ελλάδα έχει φτάσει σε κομβικό σημείο ίσως και χωρίς επιστροφή από την καταστροφή αλλά και το πως οι πολιτικοί αλλά και οι πολίτες επέτρεψαν να φτάσουμε εδώ. Τέλος ο κ.Μαρκεζίνης κάνει προτάσεις για το πως θα πρέπει να βελτιωθούμε σαν πολίτες, πολιτικοί και κράτος ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε τα απαραίτητα μπας και σώσουμε την χώρα.

Φυσικά και αυτές οι τρομερές επιλογές μας σαν Ελληνικό έθνος έχουν δώσει απίστευτο χώρο σε μια Τουρκία που διδάσκει με τους πολιτικούς της τι σημαίνει να έχεις πολιτική ηγεσία που θέλει το καλό του τόπου και δεν διστάζει να χαράξει πορεία με βάθος χρόνων και φυσικά να προσαρμόζεται στις διαρκώς μεταβαλόμενες γεωπολιτικές συνθήκες. Ντρέπομαι που το λέω αλλά οι Έλληνες έχουμε πολλά να μάθουμε από τους Τούρκους και τους Κύπριους που για διαφόρους λόγους είναι σαφώς πιο πολιτικά συνειδητοποιήμενη. Δυστυχώς με τις βλακείες μας έχουμε παραδώσει στην Τουρκία λουκούμι την Θράκη και την Κύπρο ενώ της επιτρέψαμε να έχει φτάσει πολύ κοντά στο ηγεμονικό ρόλο της περιοχής.

Ορισμένα βιβλία πρέπει να γίνουν υποχρεωτικά για τους Έλληνες, μήπως και σαν λαός καταλάβουμε πόσο κακό στον τόπο έχουμε κάνει τόσα χρόνια με τις μικροπολιτικές μας επιλογές. Καιρός είναι αν όχι να ξανα αποκτήσουμε ιστορική μνήμη, τουλάχιστον να αποκτήσουμε εθνική βούληση και ταυτότητα αντί να συνεχίζουμε τις γελοίες κομματικές μας προσκολήσεις στους προδότες του έθνους μας.

Αυτός είναι και ο λόγος που γραφτηκε και το συγκεκριμένο βιβλίο. Μπας και ξυπνήσει τίποτα στους Έλληνες μέσα.

Βασίλειος Μαρκεζίνης: «Μία Νέα Εξωτερική Πολιτική για την Ελλάδα». from Αντίφωνο on Vimeo.

Οδηγώντας Αριστερά – Δεξιό τιμόνι

Πριν πάω Κύπρο είχα τρομερό άγχος για την οδήγηση. Ήθελα να νοικιάσω γιατί όπως μου είπαν χωρίς αυτοκίνητο δεν θα μπορούσα να κάνω και πολλά, αλλά από την άλλη φοβόμουν το αντίθετο της οδήγησης.

Ευτυχώς ο φίλος Κύπριος που είχε οδηγήσει και τα δύο μου είπε ότι είναι πολύ απλό και τελικά το ρίσκαρα και το έκλεισα το αυτοκίνητο.

Γενικά δεν βρήκα και πολλά για το θέμα συνεπώς θα μεταφέρω την δική μου εμπειρία για κάθε που έχει αγχωθεί εξίσου.

DSC02329_SmallΠροσωπικά δεν δυσκολεύτηκα καθόλου, πάντα φυσικά αισθανόμενος σαν νέος οδηγός. Πολύ προσοχή και τα μάτια 14 και από τις δύο πλευρές. Προσωπικά νοίκιασα αυτόματο για να μην με απασχολούν οι ταχύτητες. Ειδικά για την Κύπρο γρήγορα βγήκα στον αυτοκινητόδρομο, όπου και είναι εξαιρετικά εύκολο.

Θα επαναλάβω αυτό που μου είπε το παιδί ότι να θυμάσαι ότι η μέση του δρόμου πρέπει να είναι πάντα δίπλα σου και δεξιά σου. Και όντως αν το σκέφτεσαι αυτό είναι πολύ απλό. Το ίδιο κάνουμε και στην Ελλάδα, απλά δεν το σκεφτόμαστε. Σε κάθε περίπτωση εγώ είχα αποφασήσει να κάνω ασκήσεις με το μυαλό στο αεροπλάνο, ενώ τις πρώτες δύο μέρες έκανα επαναλήψεις πιθανών σεναρίων στο μυαλό μου.

Συγκεκριμένα:

  • Σε διασταύρωση το πρώτο ρεύμα που συναντάς πάει πάντα αριστερά.
  • Αν θα στρίψεις αριστερά πάντα θες την μικρότερη στροφή και άρα είναι το πιο εύκολο.
  • Αν θα στρίψεις δεξιά θα περάσεις και απέναντι και καλό θα είναι να βγει στην πιο μακρυνή λωρίδα
  • Σε κυκλικό κόμβο οι άλλοι έρχονται από δεξία σου και κινούνται προς τα αριστερά.
  • Ισχύει η πρωτεραιότητα από δεξιά. Συνεπώς στην είσοδο σε κυκλικό κόμβο περιμένεις και παραχωρείς πρωτερεότητα.
  • Τα πετάλια είναι ίδια. Προσοχή με αυτόματο μην από αντανακλαστικά με το αριστερό κοκαλώσεις το φρένο αντί για τον συμπλέκτη που δεν υπάρχει.
  • Προσωπικά ο μεσαίος καθρέπτης δεν με βόλεψε. Αλλά ο δεξής καθρέπτης έδειχνε τα πάντα και μιας και δεν έχουν μηχανάκια γενικά είσαι καλυμένος με τους καθρέπτες.

Εμένα μου πήρε μόλις μια μέρα να το συνηθίσω. Είναι πραγματικά πανεύκολο ακόμα και να παρκάρεις. Τουλάχιστον για μένα που παρκάρω πάντα με καθρέπτες.

Ειδικά για την Κύπρο να ξεκαθαρήσω κάτι που το είχα απορία. Αν είσαι σε φανάρι και θες να πας δεξιά τότε μπροστά σου υπάρχει φανάρι που δείχνει τα εξής πιθανά. Στρογγυλό πράσινο ή κόκκινο και πράσινο βέλος δεξιά. Όταν το βέλος είναι αναμένο τότε οι απέναντι έχουν σταματήσει και είναι κυριολεκτικά πράσινο φανάρι. Όταν όμως δεν ανάβει και το στρογγυλό είναι πράσινο τότε θεωρητικά μπορείς να περάσεις εφόσον από απέναντι δεν έρχεται κανείς. Περιμένεις μπροστά και αν τύχει και το φανάρι κλείσει, μόλις οι απέναντι σταματήσουν αδειάζεις τον δρόμο.

Το κάνουν όλοι και στην αρχή απορούσα αλλά τελικά χωρίς να έχω μάθει αν είναι νόμιμο ή όχι αν δεν το κάνεις θα φας την κόρνα της αρκούδας. Υπόψιν στην Κύπρο οδηγούν σαν μαλάκες όπως και στην Ελλάδα, αλλά η αστυνομία παραμονεύει και θα την φας αν σε πιάσουν και το κωλαράκι θα τσούξει.

Συμπερασματικά η οδήγηση αριστερά ή με δεξιό τιμόνι είναι για πλάκα. Αν πιστεύεις στις οδηγικές σου ικανότητες τότε μην μασάς. Στην αρχή προσοχή και όλα έρχονται. Χαρακτηριστικά θα πω ότι σαν πεζός δεν το συνήθισα να περπατάω από την σωστή πλευρά ενώ μετά από πέντε μέρες είχα φοβηθεί για την οδηγήση από δεξιά, γιατί μου φαινόταν εντελώς φυσιολογικό ποια να οδηγάω ανάποδα.

Κύπρος – Κοινωνία και Κράτος

Στην Κύπρο κάθησα και μελέτησα την ζωή γιατί μιας και μιλάμε Ελληνικά και είναι και κοντά ίσως να αποτελέσει ένα πιθανό τόπο οικονομικής μετανάστευσης, αν κρίνω από τις Ελληνικές εξελίξεις.

Καταρχήν η Κύπρος είναι κράτος όσο και να γκρινιάζουν οι Κύπριοι. Χαρακτηριστικά θα σας πω ότι όταν ρώτησα αν έχουν διόδια για τους απίστευτα καλο διατηρμένουν δρόμους τους, η απάντηση ήταν απλά γιατί να πληρώνουν αφού πληρώνουν φόρους. Και πληρώνουν λιγότερους φόρους από την Ελλάδα, ενώ σαν κοινωνικές κρατήσεις έχουν μόλίς 6,8% των μικτών τους το οποίο τους παρέχει ότι και σε μας συν δωρεάν νοσοκομεία.

Εν ολίγοις, οι Κύπριοι παρόλο που έχουν την ίδια νεοτροπία με μας τους Έλλαδίτες όπως μας λένε στην καλή περίπτωση, έχουν ένα κρατικό μηχανισμό που στο ελάχιστο παρέχει τις απαραίτητες δικλείδες ασφαλείας ώστε η δουλειά να γίνεται, να γίνεται σωστά και φυσικά ο παραβάτης να τιμωρείται. Φυσικά, και το όλο σύστημα βασίζεται στους λεγόμενους καλοθελητές, δηλαδή αυτούς που καταγγέλουν αλλά εγώ πιστεύω ότι η αγάπη τους για τον τόπο τους αλλά και την τσέπη τους σε συνδυασμό με τις αγγλικές βάσεις που τους ξεμείναν από την αγγλική κατοχή έχει σαν αποτέλεσμα ένα κράτος που εκεί που χρειάζεται δουλεύει. Δεν είναι τέλειο, σίγουρα έχει κομματικά ελατώματα ενώ και το δημόσιο από ότι κατάλαβα είναι ζηλευτό σαν της Ελλάδας αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο η χώρα τους δουλεύει και δουλεύει αρκετά καλά.

Όμως, κάνουν όλα τα λάθη που κάναμε και εμείς στην Ελλάδα την εποχή που το χρήμα έρεε. Έχουν φέρει μετανάστες για να κάνουν όλες τις δουλειές που οι πολύ υπεράνω Κύπριοι δεν θέλουν να κάνουν. 850.000 Κύπριοι και 100.000 μετανάστες στην Ελληνική πλευρά να κρατούν τα μωρά τους και να δουλεύουν σε όλες τις δουλειές που δεν αρμόζουν σε ένα μελλοντικό καρεκλάτο διευθυντή. Βέβαια μόνο οι 30000 από αυτούς είναι παράνομοι γιατί όπως είπα το κράτος τους δουλεύει και δεν είναι μπάτε σκύλοι αλέστε. Ανεξαρτήτως όμως, οι μετανάστες αυτοί θα κάνουν παιδιά και θα μαζέψουν τα λεφτά αντί να τα ξοδεύουν σε πανάκριβους καφέδες, ψώνια στο Λονδίνο για ένα χειμώνα που δεν έχουν μάλλον και σε καγκουρο αυτοκινητά. Δυσοίωνα τα πράγματα για μένα σε αυτο το μέτωπο γιατί δυστυχώς αντιγράφουν το Ελληνικό μοντέλο.

Από θέμα δημοσιογραφίας και ενημέρωσης θα έλεγα ότι μπορεί να μην βλέπεται η τηλεόραση τους, αλλά οι ειδήσεις τους και οι ενημερωτικές εκπομπές τους είναι έτη φωτός ανώτερες σε ποιότητα. Δεν έχουν γίνει σόου ακόμα, παρόλο που οι Κύπριοι φαίνεται να θαυμάζουν κάθε Ελληνικό σοου και ξεκατίνιασμα από τα σκουπίδια που παράγουμε. Χαρακτηριστικά να αναφέρω ότι σε κανένα σημείο δεν είναι περισσότερους από δύο καλεσμένους, οι οποίοι πάντα μίλαγαν σε σειρά ενώ και οι ερωτήσεις του κοινού ήταν άμεσες και οι καλεσμένοι απαντούσαν σε αυτές.

Το Κυπριακό τώρα είναι πονεμένη ιστορία στην οποία σαν Έλληνας ντρέπομαι για την ανυπαρξία υποστήριξης από το Ελληνικό κράτος. Παρόλο που πιστεύω οτι οι Κύπριοι έχουν πιο ισχυρή ιστορική μνήμη, από τους Έλληνες, δυστυχώς η καλοπέραση μάλλον αποδεικνύεται όπως και για την Ελλάδα κακώς σύμβουλος των νέων γενεών. Σε κάθε περίπτωση για μένα το πρόβλημα δυστυχώς δεν λύνεται παρά μόνο με διχοτόμηση, γιατί με 1,2 εκ Τούρκους κάθε πιθανή ένωση θα κάνεις τους Κύπριους μειονότητα στο νησί τους.

Σαν οικονομία είναι σε ύφεση και διαρκώς μιλάνε για μέτρα μείωσης του κόστους του δημοσίου. Γενικά το δημόσιο τους πληρώνει απίστευτα καλά, ειδικά με δέκα χρονάκια προϋπηρεσία. Εξωφρενικά καλά θα έλεγα για τους ρυθμούς εργασίας αλλά και το παραγώμενο έργο. Όμως, από ότι καταλαβαίνω και στον ιδιωτικό τομέα σχετικά χαλαρά δουλεύουν και επειδή ακριβώς είναι κράτος τα ωράρια φαίνεται να τηρούνται. Γενικώς φαίνεται ότι το κράτος υπάρχει proactivly σε αντίθεση με την Ελλάδα που πρέπει να νιώσεις τσάτσος για το αυτονόητο δικαιώμα σου. Σε κάθε περίπτωση τα νούμερα της οικονομίας τους δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά μας, ενώ το Ρώσικο χρήμα ρέει άφθονο. Αυτό που με προβλημάτισε είναι ότι το χρήμα αυτό αφορά οικονομία του αέρα και όχι υποδομές και πολύ εύκολα συνεπώς μπορεί να μετακομίσει.

Τέλος από ζωή, σε πρώτη φάση φαίνεται ένα σαφώς καλύτερο μέρος να μεγαλώσεις οικογένεια. Ελπίζω μόνο να προλάβουν να καλύψουν τα κενά στην μετακίνηση χωρίς αυτοκίνητο πριν πήξουν τελείως στην κίνηση που ήδη σε ορισμένα σημεία γίνεται. Άλλο ένα θεματάκι που μας αντιγράφουν σαν τον διάολο. Γενικά υπάρχει μια αίσθηση φθόνου αλλά και ταυτόχρονου “μίσους” προς τους Έλληνες. Το φθόνο δεν τον καταλαβαίνω το μίσος όμως είναι απόλυτα κατανοητό. Βέβαια ένας λαός που στέλνει συστηματικά τα παιδιά για σπουδές σε έθνη που “μισεί”, όπως τους Άγγλους και τους Έλληνες , ε χμμμμμμμμμμμμμμ έχω να πω εγώ.

Και για να έχουμε μια αίσθηση για το πόσο γελοίες δικαιολογίες προβάλουμε διαρκώς για πράγματα εντελώς απλά, θα αναφέρω ότι οι Κύπριοι καπνίζουν το ίδιο ή και περισσότερο από ότι οι Έλληνες, ειδικά οι κοπέλες. Στην Κύπρο όμως δεν καπνίζει κανείς μέσα ή όπου δεν είναι κοντά στο παράθυρο και αν τύχει να καπνίσεις αμέσως στο μαγαζί θα σου πει και θα το κόψεις. Το είδα δηλαδή μπροστά μου για άτομα που ήταν στο παράθυρο δίπλα. Το λέω αυτό για να δούμε για μια ακόμη φορά πόσο γελοίες είναι οι δικαιολογίες που βρήκαμε για να ξαναεπιτρέψουμε το κάπνισμα στις καφετέριες και εστιατόρια. Δικαιολογίες δικαιολογίες δικαιολογίες για κάθε μαλακία στην χώρα. Από σπατάληση μέχρι συμπεριφορά. Μήπως έφτασε ο καιρός εμείς να αντιγράψουμε σε τίποτα τους Κυπρίους?

Κύπρος - Διακοπές

Η Κύπρος κατά την γνώμη είναι ένας εξαιρετικά ξερός τόπος στα πεδινά και κάποιο πράσινο στα ορεινά όπου έχει πευκοδάσος.

DSC02304_SmallΗ Λεμεσός, έχει ένα παραλιακό μέτωπο σούπερ. Μοναδική παραφωνία τα εμπορικά πλοία που φαίνονται που σχετίζονται με το λιμάνι. DSC02303_SmallΑν εξαιρέσεις τα κτίρια, παλιά και νέα, ο δρόμος είναι μια χαρά και έχει ποδηλατόδρομο αλλά και χώρο για περπάτημα από την πλευρά της παραλίας ή οποία όπως φαίνεται είναι άμμος. Δεν ξέρω αν είναι πραγματικά καθαρά, αλλά σίγουρα δεν είναι Καλαμάκι ή Φάληρο σε σχέση με τον Πειραιά. Οι παραλίες είναι ατελείωτες και φαντάζομαι το Καλοκαίρι πρέπει να γίνεται σφαγή, αν σκεφτεί κανένας ότι από την Λεμεσό και προς Λάρνακα από τον παραλιακό δρόμο συναντάς κάτι τέρατα ξενοδοχείο σε φάση Λας Βέγκας. Όμως, για την ίδια την Λεμεσό, και αυτά να τα βλέπουμε και να μαθαίνουμε οι Έλληνες, έχει γίνει κάθε δυνατή προσπάθεια να υπάρχει ένας ποληλατόδρομος ενώ όπου μπορούσε το μονοπάτι για πεζούς μπαίνει μέσα σε δένδρα.

DSC02300_SmallΣτην Λεμεσό πέφτει πολύ χρήμα, ενώ η μισή Ρωσία είναι εκεί. Χαρακτηριστικά εγώ έμεινα σε μια περιοχή που θα χαρακτήριζα σχεδόν γκέτο αλλά οκ παλευόταν και ελάχιστα ένιωσα άβολα. Για διαφόρους λόγους, είδα ειδήσεις και γενικά ενημερώθηκα όσο μπορούσα για την τοπική κοινότητα και σαν δήμος έχουν μεγάλα σχέδια, ένα εκ των οποίων να φτιάξουν μια σούπερ ντούπερ μαρίνα στο παλιό λιμάνι. Αλλά επειδή είναι μάγκες θα κάνουν και άλλα εκεί μαζί με την μρίνα και γενικά προβλέπω να γίνεται σούπερ. Αν μόνο κάναν κάτι να έφτιαχνα και κανένα όμορφο κτίριο, αν και είδα ένα τον Lophitis Bussiness Center.

Πήγα και μια βόλτα από τα περίχωρα της Λεμεσού, δηλαδή ότι υπήρχε από τον αυτοκινητόδρομο και πάνω. Και εκεί διαπίστωσω το πόσο ξερό είναι, αλλά επίσης διαπίστωσα και το πόσο γυμνά είναι να σπίτι γενικά στην Κύπρο. Εμφανισιακά, ωραία σπίτια μεσοζένετες και σύγχρονες πολυκατοικίες, αλλά καμιά μια καμία προσπάθεια να δέσουν σαν κτίρια με τον περιβάλλοντα χώρο. DSC02306_SmallΠροσωπικά κάτι τέτοιο το χαρακτηρίζω άσχημο, αν και μπορώ να πω ότι υπάρχει μια ομοιογένεια σχετικά με αυτό το θέμα στην Κύπρο συνολικά.

ΤΡΟΟΔΟΣ, είναι το βουνό βόρια της Λεμεσού. Εκεί μου είπαν να πάω αν θέλω να δω πράσινο. Γενικά η διαδρομή τραγωδία μέχρι το σημείο που ξαφνικά θα έλεγα ότι μπαίνει στο πευκοδάσος όπου και γίνεται πολύ όμορφη. Επίσης κρυώνει και απότομα! Δεν ξέρω μέχρι που έφτασα αλλά ήταν οκ θα έλεγα. DSC02332_Small

Επόμενη εξόρμηση προς ΠΑΦΟ. Στο δρόμο λοιπόν, που ντρέπεσαι σαν Έλληνα να οδηγείς, είδα κάτι πινακίδες για την Πέτρα του Ρωμιού και άντε είπα να πάω να δω. Συζητάμε για μια παραλία, που είναι κοντά στην Λεμεσό αλλά δεν αισθάνεσαι καθόλου τον πολιτισμό. Γενικά η Κύπρος είναι σαφώς αραιοκατοικημένη. Σαν αξιοθέατο τίποτα το ιδιαίτερο για μένα, αλλά σαν παραλία για μπάνιο σούπερ.

DSC02335_SmallΣυνεχισα λοιπόν για ΠΑΦΟ, όπου και αφού άφησα το μάχιμο fiesta σε μια αλλάνα και συνέχισα ποδαράτο. Στην ΠΑΦΟ για πρώτη φορά είπα να και ένα ωραίο μέρος. Γενικά η πόλη έχει έτσι μια αυξημένη δόση πρασίνου, αλλά το κυριότερο δεν ένιωσα το καρακιτσαριό που ένωσα στην Λεμεσό αλλά και στα περίχωρα της. Φτάνοντας λοιπόν στο σουπερ ντούπερ τουριστικό μέρος, χωρίς να θεωρώ ότι είχε κάτι το ιδιαίτερο, το μέρος το έχουν φροντίσει να δείχνει πολύ καλύτερο. DSC02341_SmallΓενικά το τουριστικό προϊόν την Κύπρος είναι πάρα μα πάρα πολύ προσεγμένο και σε ποιότητα αλλά και σε τιμή. Η Πάφο έχει εκεί κάτω στην Μαρίνα κάτι μαγαζάκια που αν είχα παρέα θα καθόμουν ειδικά σε αυτά που ήταν στον πρώτο όροφο. Έχει και ένα Ενετικό νομίζω φρούριο που μπορείς να ανέβεις πάνω και να έχεις καλύτερη θέα, αν και πιστεύω ότι από κάτω είναι καλύτερα.DSC02349_Small

Γενικά η Πάφος μου άρεσε και πριν βραδυάσει αποφάσησα να πάω και προς μια παραλία που λεγόταν Coralia Beatch. Η παραλία είναι και αυτή μια ακόμη αμουδερή παραλία, νορμάλ για μένα σε εμφάνιση. Αυτό που εντυπωσίασε αίστευτα κατά την διαδρομή ήταν οι φάρμες από μεζονέτες, εννοείται γυμνές, που από ότι μου είπαν το καλοκαίρι δεν βρίσκεις ελεύθερη. DSC02352_SmallΔεν συνέχισα προς μια άλλη παραθαλάσσια πολή στον βόριο τμήμα και ξεκίνησα την επιστροφή.

Επόμενη εξόρμηση προς Λευκωσία να βρω και ένα φίλο blogger που πολύ χάρηκα που γνώρισα από κοντά. Άσχετο αλλά και στην Λεμεσό ξανα είδα ένα φίλο από την Πάτρα. Γενικά και τα δύο παιδιά, μπορώ να πω ότι είναι από τα παιδιά που μου λείπουν σαν τρόπος σκέψης και χαβαλέ από την Αθήνα. Και οι δύο μπορούσα να μιλήσουν σοβαρά αλλά και με χαβαλέ να ξεκατινιαστούμε, ενώ είχαν άποψη πραγματικά για τον τόπο τους αλλά και την ζωή τους, όχι σαν το αναμάσημα της Ελλάδας.

DSC02357_SmallΣτην Λευκωσία πάρκαρα κάπου προς τα έξω και μετά με κυκλοφόρησε ο φίλος blogger. Φάγαμε και περπατήσαμε στο τμήμα της Λευκωσίας που είναι κοντά στο τοίχος. Γενικά το μέρος μου φάνηκε κακό ή άσχημο δεν ξέρω πως να το πω. Και το παιδί μου έλεγε ότι κυρίως Τούρκους θα δεις, και όντως εκτός από τουρίστες κάπως έτσι ήταν. Φυσικά δεν περάσαμε προς την Τουρική πλευρά γιατί πολύ σωστά οι Κύπριοι θεωρούν την περιοχή σαν κατεχόμενη. Δυστυχώς όμως για τους Κυπρίους και ντρέπομαι και για τον ρόλο της Ελλάδας ή μάλλον την ανυπαρξία του, δεν πρόκεται να αλλάξει κάτι και θα πρέπει να είναι ιδιαίτερη προσεκτική γιατί εγώ προβλέπω να χάνουν και άλλα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Γενικά η Λευκωσία ήταν το πρώτο σοβαρό αστικό κέντρο που είδα στην Κύπρο. DSC02359_SmallΚαλό ή κακό δεν ξέρω, αλλά σίγουρα δεν μου έβγαζε το κιτσ που είδα σε άλλα μέρη της Κύπρου. Τελικά ίσως το τσιμέντο ισοπεδώνει τα πάντα.

Σαν διασκέδαση τώρα, από Λευκωσία και Λεμεσό που με κυκλοφόρησαν λίγο τα παιδιά θα έλεγα ότι πάσχουν από σοβαρό κιτσαρισμό και από ότι καταλαβαίνω δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά να πας που να μην ανήκει σε μια ξένη πολυ εθνική αλυσίδα. Στην Ελλάδα πχ πολύ λίγα starbucks γεμίζουν κόσμο, για διαφόρους λόγους σωστούς και λάθος. Στην Κύπρο αλυσίδες σαν και αυτή είναι must ενώ και ουσιαστικά τα φαγάδικά τους πρέπει να είναι κάτι σε κυριλέ αλλά πάντα λίγο κιτς για μένα.

Όλα τα παραπάνω γίνονται με την παραδοχή ότι το ξερό δεν με συγκινεί καθόλου και γιαυτό μετά από ένα δύο κυκλαδιτικά νησιά δεν ξαναπατάω το πόδι μου, ενώ η υπερβολή στο πως θα φανείς ούτε αυτή μαρέσει. Και γιαυτό θα έλεγα ότι αν οι κυκλάδες αρέσουν κάποιον σαν τοπίο τότε και η Κύπρος θα είναι μια χαρά τουλάχιστον από όσο είδα γιατί είχαμε και δουλειές. Η διασκέδαση είναι κάτι που έτσι και αλλιώς αποφεύγω, αλλά πως να το κάνουμε στην Ελλάδα όσο κλέφτες και να είναι γρήγορα θα δεις τα παραδοσιακά μαγαζάκια καφέ και ταβέρνες στο χωριό ή στα κεντρικά της πόλης. Όμως οι Κύπριοι φροντίζουν απίστευτα το τουριστικό τους προϊόν. Κάθε “εξαπάτηση” έχει επαγγελματικό χαρακτήρα και έχει φτιαχτεί ώστε να κάνει τα χαζά τουριστάκια να κάνουν χαρούλες όταν βλέπουν ταμπελίτσες του τύπου ο δρόμος του κρασιού και ένα νομίζω μονοπάτι της Αφροδίτης.

Τέλος, η Κυπριακή διάλεκτος εμένα μαρέσει αν δεν το ξεχέζουν τελειώς οι παπούδες του νησιού. Αυτό που είναι εξοργιστικό όμως είναι η τάση τους να μην σέβονται καθόλου κάποιον που “φιλοξενούν” και δεν καταλαβαίνει την διάλεκτο αλλά και πολλές λέξεις. Αυτό είναι κάτι που το είχα ζήσει και στην Πάτρα και μου έκανε εντύπωση καθώς είναι κάτι που έκαναν σε κάποιο αντίστοιχο ηλιθιώδες τρόπο οι Αρμένιοι στην Αθήνα.

Σε κάθε περίπτωση ο Οκτώμβριος μήνας είναι για μένα σουπερ για διακοπές στην Κύπρο. Προσωπικά παρόλο τα παραπάνω θα ξαναπήγαινα γιατί είναι φθηνά είναι “ελληνικά” έχει μπάνιο και το κυριότερο δεν νιώθεις μαλάκας εξαπατημένος γιατί οι άνθρωποι αγαπάνε τον τόπο τους, τον φροντίζουν ενώ θέλουν να ξαναπας.

Κύπρος - Ταξιδιωτικά

15 με 20 Νοεμβρίου πήγα ταξίδι στην Κύπρο μόνος. Αεροπορικά και αυτοκίνητο κανόνησα μέσω του www.airtickets.gr ενώ ξενοδοχείο μέσω του www.booking.com. Γενικά, σαν τρόπο να συνιστώ ανεπιφύλακτα ειδικά για το airtickets, αν και στο θέμα αυτοκίνητο υπήρχαν κάποιες παρασπονδίες.

Πήγα με Cyprus και γύρισα με Cyprus. Ειλικρινά χώραγα μια χαρά στο αεροπλάνο και το τονίζω μιας και είμαι 1.92 και έχω σοβαρό πρόβλημα στα γόνατα με τους στενούς χώρους.

Γενικά στο αεροδρόμιο της Αθήνας νομίζεις ότι κοιμούνται γιατί στην Κύπρο και στις δύο διαδικασίες ξεμπέρδεψα απίστευτα γρήγορα. Μιλάμε τα παλικάρια έκαναν σε 20 λεπτά για άνοιγμα gate, επιβίβαση και κλείσιμο αεροπλάνου. Το ταξίδι είχε και ένα τοστάκι μια χαρά θα έλεγα, αλλά αυτό το νερό στην Κύπρο το τσιγουνεύονται άγρια όπως το τσιγκουνεύτηκαν και στο αεροπλάνο.

Φτάνοντας στο αεροδρόμιο της Λάρνακας, καταρχήν να πω για μια ακόμη φορά ότι το Ελευθέριος Βενιζέλος πρέπει να είναι το πιο άσχημο σύγχρονο και μη αεροδρόμιο του κόσμου, μέσα και έξω. Του λείπει εξολοκλήρου η αισθητική. Στην Λάρνακα λοιπόν, στο ολοκαίνουργιο αεροδρόμιο, βαλίτσες τσάκα τσάκα και πήγα να βρω τον τυπο της budget ο οποίος δεν μίλαγε γρι Ελληνικά. Εκεί ήταν και ένας άλλος Έλληνας, παντρεμένος με Κύπρια με τον οποίο ξεκατινιάστηκαμε για τα της Ελλάδος στην διαδρομή προς τα γραφεία της Budget. Υπόψιν την budget δεν την είχα διαλέξει εγώ, αλλά η airtickets μόνη της.

Εκεί με εξυπηρέτησε πάλι κάποιος που δεν ήξερε Ελληνικά, ενώ για κάποιο λόγο τα χαζομηχανήματα της JCC ή κάπως έτσι δεν δεχόντουσαν την πιστωτική μου κάρτα. Τελικά, με κάτι πατέντες, και αφού ήμουν ένα 10 λεπτο με την τράπεζα μου στο τηλέφωνο μέσω roaming, έκανα offline την συναλλαγή καθώς αυτό το jcc δεν δούλεψε ποτέ.

DSC02309_SmallΠαίρνω το καρούλι, ένα Ford Fiest ημιαυτόματο αλλά με πολλές ζημιές. Γενικά δεν έμεινα ευχαριστημένος με την budget αλλά και 80 ευρώ για 5 μέρες είναι εξαιρετική τιμή. Οδήγησα στην Λεμεσό, όπου και σε άλλο ποστ θα πω για την οδήγηση από αριστέρα ή δεξιό τιμόνι. Ε ναι στην Κύπρο τους έμεινε το Αγγλικό σύστημα. Πάλι καλά που έχουν μέτρικο.

Ο αυτοκινητόδρομος να ντέπεσαι και χωρίς διόδια. 70 χλμ με απίστευτη άνεση. 100 χλμ/ω το όριο, οι κύπριοι μου ειπαν ότι η αστυνομία επιτρέπει τα 120. Η σηματοδότηση στην Κύπρο είναι εξαιρετική. Είναι πολύ δύσκολο να χαθείς στους αυτοκινητοδρόμους τους. Γενικώς αν κατάλαβα καλά με Α ξεκινάνε οι αυτοκινητόδρομοι ενώ με Β οι αντίστοιχες με μας παλιές Εθνικές οδοί. Τα άλλα γράμματα δεν ξέρω. Πάντως οι δρόμοι τους είναι να ντρέπεσαι σαν Έλληνας.

Στην Λεμεσό τώρα συνηδητοποιησα ότι δεν πρόκεται να δω ονόματα δρόμων. Τραγικοί εντελώς! Ευτυχώς έχω σουπερ προσανατολισμό και ειχα τυπώσει και χάρτες. Μετά δυο μέρες ανακάλυψα ότι υπήρχαν όλοι στο αυτοκίνητο.

DSC02296_SmallΈφτασα ξενοδοχείο, το οποίο ήταν ενοικιαζόμενα δωμάτα. Μιλάμε για 45 ευρώ την μέρα, αλλά κουζίνα ανεξάρτητη, σαλόνι, μπανιέρα και υπνοδωμάτιο με δύο κρεβάτια. DSC02294_SmallΣαν τιμή εξαιρετική αν και θα ήθελα κάτι μικρό και πιο φθηνό μιας και πήγα μόνος. Εννοείται ότι το JCC πάλι δεν δούλεψε, αλλά αυτή την φορά την δασκάλεψα τι να κάνει και καθαρίσαμε χωρίς τηλέφωνα στην τράπεζα.

DSC02293_SmallDSC02292_SmallDSC02295_Small

…..Τα της Κύπρου σε άλλο ποστ…….

Στην επιστροφή, πήγα το αυτοκινητο πίσω καμιά ώρα μετά το προβλεπόμενο γιατί η πτήση ήταν αργά. Στο αεροδρόμιο με πήγε ένας οδηγός της budget ο οποίος μίλαγε μόνο αγγλικά, αλλά τελικά με το τσιγκέλι του έβγαλα ότι ήξερε Ελληνικά μιας και ήταν Κύπριος.

Έλιωσα στο αεροδρόμιο διαβάζοντας δύο βιβλία. Γενικά το αεροδρόμιο της Λάρνακας είναι λίγο τραγωδία πριν τα διαβατήρια μιας και πραγματικά δεν έχει τίποτα να κάνεις. Μετά τα διαβατήρια όμως έχει πολύ περισσότερα, ειδικά αν θες να ψωνίσεις. Σίγουρα έχει να χαζέψεις.

Windows God Mode

Είναι πολύ απλό και πολύ εύκολο και κατά την γνώμη μου εξαιρετικά χρήσιμο.

Δημιουργήστε όπου θέλετε ένα φάκελο στα Windows με όνομα

GodMode.{ED7BA470-8E54-465E-825C-99712043E01C}

Αν τον ανοίξετε θα δείτε μαζεμένες με κατηγοριοποιήση σχεδόν όλες τις λειτουργίες παραμετροποιήσης των Windows, μερικές εκ των οποίων και δύσκολα προσβάσιμες νομίζω

Δοκιμασμένο σε Windows 7 x32 και το απόγευμα και σε Windows 7 x64

Τα συμπεράσματα

Ναι λοιπόν οι κύροι κομματάρχες που καμιά σχέση δεν θα έπρεπε να είχαν με τις εκλογές αυτές έβγαλαν ο καθένας τα δικά τους συμπεράσματα.

  • Ο κ. Παπανδρέου εκτίμησε ότι η κοινωνία τον στηρίζει στις προσπάθειες του να χρεωκοπήσει την χώρα.
  • Ο κ. Σαμαράς αυθαίρετα οτι όσοι δεν πήγαν να ψηφίσουν αν πήγαιναν θα ψήφιζαν Νέα Δημοκρατία. Κάτι σε βάση dibs on σε αυτούς που δεν ψήφησαν
  • Ο κ. Κατατζαφέρης καλύτερα να ασχοληθεί με την μηχανική, γιατί όλο με την πολυκατοικία της δεξιάς ασχολείται
  • Ο κ. Τσίπρας θεώρεισαι ότι 70% ποσοστό από δύο κομματα θεωρείται ήττα του δικοματισμού
  • Η κα Παπαρήγα θεώρεισαι για μια ακόμη φορά ότι το δώσαμε το μήνυμα στις εκλογές

Ευτυχώς πάντως που ανακατεύθηκαν οι κομματάρχες στις περιφερειακές εκλογές. Γιατί αλλιώς δεν είχε κάθε κόμμα να αναγνωρίσει κατανόηση, ορόφους, νίκη διαμέσω ήττας άλλων και γροθιές στο στομάχι.

Κρίμα να μην έχει φτιάξει και κόμμα η μπακογιάννη γιατί μόνο πέντε συμπεράσματα δεν φτάνουν!

Πολιτικούς τέτοια διορατικότητα έτσι τόσους πολούς μαζεμένους δεν έχει ξαναδει πιστεύω ο τόπος.

Dilbert

Μαζί τα φάγαμε

Αν και πολύ αντιπαθής ο Πάγκαλος πολλές φορές έχει την τάση να λέει ωμές αλήθειες που φυσικά ποτέ δεν αρέσουν.

Μέρες τώρα θέλω να σχολιάσω το πόσο συμφωνώ με τον κ. Πάγκαλο και πόσο διαφωνώ με τον κάθε θιγμένο Έλληνα. Μεσολάβησαν και κάποιες συζητήσεις που προσωπικά μου επιβεβαιώνουν πολλά κείμενα μου σχετικά με την αδυναμία μας σαν λαός να παραδεχόμαστε τα λάθη μας, πόσο μάλλον να μάθουμε από αυτά.

Πριν λοιπόν θιχτείτε και μαζί μου, πρέπει να πρώτα να καταλάβετε ότι η έκφραση φάγαμε περιλαμβάνει την έννοια του κλέφτη του λαμόγιου. Πρώτα λοιπόν ξεκινάμε από την αποδοχή ή όχι του αν σαν λαός υπήρξαμε τα τελευταία τριάντα χρόνια στο σύνολο μας κλέφτες και λαμόγια? Θέλετε και ανάλυση? Δημόσιο γενικά, αναποτελεσμάτικότητα, 1 εκακτομύριο και δημόσιοι υπάλληλοι, απίστευτα πράγματα σε ΔΕΚΟ τύπου ΟΣΕ και Ολυμπιακή, συνδικαλισμός, κλέφτες, θαυμασμός και στήριξη προδοτών πολιτικών!

Είμαι 32 και οι γενιά των γονιών των συνομιλήκων μου έχουν παραδόσει καμένη γή, καθώς στο απώγειο των ενήλικων χρόνων τους το μόνο που θαύμασαν ήταν το απίστευτο οικονομικό ξεπούλημα των πολιτικών τεχνικών που εισήγαγε ο κ. Παπανδρέου χωρίς κανένα όριο ενώ στον αντίποδα οι υπόλοιποι απλά φθόνησαν.

Επίσης σπανιώς ένας κλέφτης λειτουργεί μόνος. Υπάρχει κύκλωμα επίσημο ή ανεπίσημα ή πολλές φορές συνδυασμός κυκλωμάτων διαφορετικής δυναμικότητας. Κλασσικός κανόνας της ζωής είναι ότι όλοι δεν απολαμβάνουν τα ίδια, αλλά ανάλογα με την θέση ισχύος τους πέρνουν και τα περισσότερα. Λογικό δεν είναι λοιπόν σε κάθε συμμορία ο αρχηγός αυτής να παίρνει και τα περισσότερα από τον μπράβο και απλό εκτελεστεί? Μπορεί ο ο αρχηγός να κάνει 10 εγκλήματα, αλλά και ο τελευταίος της συμμορίας και αυτός εγκληματίας είναι.

Αντίστοιχα λοιπόν και εμείς σαν λαός που κλέψαμε και φάγαμε. Φυσικά και τα φάγαμε με την επίγνωση των ξένων αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, καθώς αυτοί σαν πιο αργηγοί της παγκόσμιας συμμορίας όχι μόνο θα βγούν κερδισμένοι αλλά θα φανούν ότι είχαν και δίκιο. Αυτή είναι η μαγεία με την συγχρονη πολιτική. Μπορείς να είσαι απίστευτα ηθικά κλέφτης αλλά να κρύβεσαι πίσω από ατάκες του τύπου Βουλγαράκη.

Στην Ελλάδα λοιπόν όποιος πιστεύει ότι ο μέσος αγρότης, δημόσιος υπάλληλος, υπάλληλος ΔΕΚΟ, καθηγητής, εφοριακός, συνδικαλιστής, δικηγόρος, δικαστικός, αστυνομικός, στρατιωτικός ….. και είναι όλες οι κατηγορίες μέσα δεν έφαγε είναι βαθιά νυχτωμένος. Συγκεκριμένα η αντίδραση στην θέση Πάγκαλου είναι πανομοιότυπη με αντιδράσεις του τύπου όποιος έχει την μύγα μυγιάζεται. Και πριν ο καθένας ακόμα επιμένει στην θέση του ας σκεφτεί και λίγο τα νούμερα και ας δει και λίγο την ιστορία της οικογενείας του από οικονομικής σκοπιάς.

Φυσικά και ο πλουτισμός τελείωσε κάπου στο ευρώ όπου οποιαδήποτε ψευδαίσθηση διατηρήκε λόγο δανείων από κεκτημένη ταχύτητα σε ένα τρόπο ζωής που απλά ήταν παράλογος για τα οικονομικά δεδομένα του κράτους.

Και λίγα νούμερα και αλήθειες για να καταλάβεται πόσο πλούτησε ο μέσος Έλληνας ενώ το κράτος ξεπουλιόταν. Δεν θα γίνω τεχνοκράτης αλλά θα αναφέρω στοιχεία που αντικατοπρίζουν την πραγματική κατάσταση του κόσμου.

Ο πατέρας μου ήταν Ιδιωτικός Υπάλληλος σε εταιρία ξένων συμφερόντων. Η δουλειά του πατέρου μου θεωρούταν αξιοζήλευτη ενώ ο μισθός του σε σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία αλλά και το δημόσιο ήταν ίσως αξιοζήλευτη. Σϊγουρα λοιπόν ο μισθός αυτός εξασφάλιζε μια αξιοπρεπή ζωή για την οικογένεια μου, πάντα με μέτρο. Την ίδια περίοδο η ελληνική κοινωνία ήταν σε ένα σημείο που ο γιος θα έμενε στο σπίτι και θα δούλευε νωρίς ώστε να συντηρήσει την οικογένεια του. Κοιτάξτε αντίστοιχα σκηνικά με τις πρώιμες ταινίες του Μουστάκα. Μιλάμε για δύσκολες καταστάσεις και σίγουρα σπίτια στα οποία δεν υπήρχαν από μια τηλεόραση και ένα βίντεο σε κάθε δωμάτιο. Δεν υπήρχε καμία πιο συγκεκριμένα. Για αυτοκίνητο ούτε κουβέντα, που ούτε και εμείς οικογενειακός είχαμε.

Η έλευση στην εξουσία του κ. Παπανδρέου σήμανε τον απίστευτο απότομο πλουτισμό του κάθε ευκολόπιστου. Κάθε έλληνας που δεν ήταν υπάλληλος ξένων συμφερόντων που δεν είχε και λόγο να ξεσαλώσει στις παροχές της, από μια κατάσταση σαν την παραπάνω βρέθηκε να έχει χτίσει/αγοράσει 3-4 σπίτια να αφήσει στα παιδιά του, να έχει μια τηλεόραση και βίντεο σε κάθε δωμάτιο, καταναλωτικά αγαθά σε επίπεδο οργιών, 2 αυτοκίνητα για να ξεπεράσουμε το θέμα δακτύλιο και πολλά άλλα όπως κέντρα κομμωτηρίων ομορφιάς και γενικά μια κατάσταση σαν την σειρά των Απαράδεκτων. Και όλα αυτά δεν έγιναν με ιδρώτα και μόχθο αλλά με ξεκούραστους δημοσίους υπαλλήλους, μια απίστευτη υπονόμευση της ποιότητας της κοινωνίας, ένα τσούρμο αρπαχτών, κλειστά επαγγέλματα με απαιτήσεις στην κλεφτιά, αέρα πατέρα μούφα στην επαρχία για κοινοτικά κονδύλια, παραοικονομία σε επίπεδο μαγκιάς με καθηγητές και φροντιστήρια που προτιμόντουσα από ένα σχολείο που οι γονείς χειρόκτησαν την εξαθλίωση του.

Νομικοί και λογιστές και δικαστές δεν επωφελήθηκαν με την απίστευτη αναποτελεσματικότητα ενός συστήματος που ίδιοι φρόντησαν να σαπίσει μέσα από συνδικαλιστικούς αγώνες? Αγώνες για τι άραγε? Για δύο φραπέδες την ημέρα και μια εφημερίδα αντί για εργασία? Δημοτικοί υπάλληλοι και κυβερνόντες που έπαιρναν τρελές μίζες για εργολαβίες έργων που χάλαγαν κάθε 15 μέρες ή στην πρώτη βροχή. Οι μηχανικοί δεν επωφελήθηκαν δηλαδή?

Μέσα σε 30 χρόνια, 1981-2001 σαν κράτος καταφέραμε να χτίσουμε ατελείωτα κύριες κατοικίες αλλά και εξοχικά αποκτόντας και καλά την ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας. Καταφέραμε να άποκτήσουμε τα περισσότερα αυτοκίνητα ανά κάτοικο ενώ καλοπληρωμένα λαμόγια στις δημόσιες συγκοινωνές να προσφέρουν εως ανύπαρκτες υπηρεσίες με μηχανικούς να κλέβουν τα ανταλλακτικά και να βάζουν σωλήνες αντί για εξατμίσεις σπάζοντας κάθε ρεκόρ σε παλαίωση ολοκαίνουργιου στόλου λεωφορείων. Είμασταν από τις πρώτες χώρες σε δυείσδιση καταναλωτικών αγαθών, ενώ εντελώς ανούσια μαγαζιά όπως καφετέριες, ταβέρνες, κομμώτήρια να έχουν ξεφιστρώσει σαν τα μανιτάρια και μάλιστα να βγάζουν τα λεφτά της αρκούδας. Βενζινάδικα και βυτιοφορείς που απαιτούσαν να μπορούν να κλέβουν στους μετρητές ενώ οι πραγματικές αξίες διαφόρων πραγμάτων όπως άδειες επαγγέλματος και κατοικιών να απέχουν κατά πολλά μηδενικά από την πραγματικότητα. Για την υγεία και τα φαρμακεία να σχολιάσω ότι είμαστε από τις πρώτες χώρες σε κατανάλωση άχρηστων φαρμάκων, φακελάκι αέρα πατέρα και φαρμακοποιούς απόλυτους μεταπωλητες. Συμβολαιογράφοι και άλλα κλειστά επαγγέλματα κατέντησαν να είναι κληροδότημα όχι σημαντικού επαγγέλματος αλλά εξασφαλισμένης άνετης διαβίωσης.

Και όλα αυτά για όποιον δεν θυμάται με πληθωρισμό της τάξης του 18% και αυξήσεις διαρκώς αυξανόμενων αχρήστων και πρώιμων συνταξιοδοτήσεων με ταυτόχρονη υποβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών σε μια εποχή που η τεχνολογία έδεινε παντού λύσεις για την βελτίωση αυτών. Ο πατέρας λοιπόν που δούλευε για ξένα συμφέροντα έγινε από περιζήτητος ένας μαλάκας και μισός.

Στο εξοχικό των Αγ. Θεοδώρων, μέσα λίγα χρόνια έφτασα να νιώθω φτωχαδάκι όταν εμείς είχαμε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση ενώ οι περισσότεροι απέκτησαν έγχρωμες στο δωμάτιο κάθε παιδιού, ενώ βιντεοκλάμπ φτιάχτηκε κάθε δυο τετράγωνα.

Αν μια οικογένεια 4 ατόμων την εποχή εκείνη χρειαζόταν μόλις ένα άτομο να βρίσκεται μέσα στο κύκλωμα εσείς ακόμα πιστεύετε ότι το επάγγελμα του πατέρα σας, αν υπήρξε κιόλας, δεν επωφελήθηκε από το απίστευτο φαγοπότι? Τυχαία φτάνει μια κοινωνία να φωνάζει Τσοβόλα δώστα όλα? Μπορεί κανείς να φανταστεί τι πραγματικά έγινε από μια γενιά που μας παρέδωσε καμένη γη? Δεν νομίζω ότι όλοι εσείς να είχατε παράπονα από τα παραμυθένια παιδικά χρόνια που περάσετε με ανέσεις που πριν 10 χρόνια δεν υπήρχαν. Και πριν πείτε ανάπτυξη, σκεφτείτε λίγο ότι σαν χώρα καταφέραμε να κλείσουμε ή να κάνουμε δημόσιο κάθε υγειή βιομηχανία είχαμε και τελικά να την κλείσουμε. Καταφέραμε να χρεωκοπήσουμε κάθε υγείη εταιρία ενώ η βιομηχανία του γρήγορου πανάκριβου και γενικώς έξω φαγητού άνθησε. Και για όσους ακόμα δεν καταλάβατε, η αναποτελεσματικότητα στην μισθωμένη εργασία αλλά και η σκοπίμη υποβάθμιση αυτής είναι μια μορφής “φάγαμε”, γιατί όταν δεν παράγεις για αυτό που πληρώνεσαι τότε και ας μην έκλεψες, στην λούφα σίγουρα έφαγες σαν λαμόγιο και σίγουρα βοήθησες κάποιο κοντινό σου πρόσωπο να φάει μαύρα εξαιτίας της δικής σου αναποτελεσματικότητας.

Δέχομαι ότι κάποιοι στην κοινωνία αδικηθήκαμε. Οι γονείς μας, εμείς, ο θείος και η θεία μας. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων όμως μέσω του άμεσου, έμεσου οικογενειακού περιβάλλοντος μας αλλά και του φιλικού μας κύκλου με βύσμα, παρακάλια, φακελάκια, δολοπλοκίες και πουλημένες ψήφους έμεσα ή άμεσα φάγαμε όλοι, γονείς, παπούδες και παιδιά για τρείς δεκαετίας. Η καλή ζωή στο ευρώ συνεχίστηκε λόγω του τελευταιου μεγάλου κοινωνικού πάρτυ, των ολυμπιακών αγώνων αλλά και λόγω κεκτημένης ταχύτητας με φάσεις διακοποδάνεια. Εμείς που αδικηθήκαμε όμως δεν νομίζω ότι αποτελούμε ούτε το 1% του πληθυσμού. Φυσικά βέβαια κάθε Έλληνας θεωρεί ότι είναι μια ιδιότυπη εξαίρεση και ανήκει σε αυτό το 1% ενώ όλοι οι υπόλοιποι έφαγαν μόνο, ενώ λογαριάζει τις πράξεις τους μόνο όταν τα πράγματα στραβώσουν γιατί φυσικά πιστεύει ότι το σύστημα μπορεί να σου επιτρέπει να το αρμέγει ασύστολα μια ζωή χωρίς κάποια στιγμή να σε εκδικηθεί. Κάθε σοβαρός άνθρωπος μιας παλαιότερης εποχής γνώριζε ότι φροντίζεις την ροή κατανάλωσης για να έχεις να φας και στις δύσκολες στιγμές. Είτε λέγονται λεφτά είτε λέγεται φαγητό μεταξύ εποχών.

Όλοι επωφελήθηκαν! Πώς? Ένα απλό παράδειγμα …Ένας εμπορος που ανεξαρτήτως ποιότητα παροχής υπηρεσιών και προιόντων βρέθηκε να πουλάει με τα τσουβάλια σε λεφτάδες που απομιζούσαν το σύστημα ενώ ταυτόχρονα έβριζε την υποβάθμιση του δημοσίου.

Ναι κάποιοι λίγοι φάγαν απίστευτα, κάποιοι δεύτεροι σε ιεραρχία έφαγαν λίγοτερο και πολλοί, σχεδόν όλοι οι Έλληνες, έφαγαν τόσο που σε σύνολο έχουν ξεπεράσει κάθε μορφή και αριθμό σκανδάλου. Και κάποιοι ανάμεσα στην κλιμάκωση έφαγαν με βάση την θέση της κλίμακα τους. Έτσι δεν γίνεται σε κάθε συμμορία? Και αν δεν είσασταν ακριβώς στην οικογένεια που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο επωφεληθήκατε από τον παραπάνω παραλογισμό, σίγουρα θα είσασταν σε αυτούς που επωφελήθηκαν από την κατανάλωση αυτών των κλεμμένων από τους άλλους. Κλεπταποδόχοι δηλαδή. Σίγουρα όμως δεν ήσασταν στο 1% που ακόμα και αυτοί σε κάποιο βαθμό επωφελήθηκαν.

Πραγματικά? Θιχτήκατε? Σιγά μην κλάψετε κιόλας γιατί τέτοια ευθυξία είναι εφάμιλη με το μέλος της συμμορίας που πιάστηκε να διαμαρτύρεται που βρέθηκε στην φυλακή ενώ ο αρχήγός της συμμορίας την έκανε στην Βραζιλία και πέρναει ζωή και κότα με δύο μοντελάκια στην αγκαλία του. Απλά βγήκε το τυπάκι με τις γκόμενες και την είπε στον φυλακισμένο. Τραγωδία και αυτός, αλλά δεν αλλάζει ότι εγκληματήσαμε όλοι σαν προδότες αυτής της χώρας, μόνο και μόνο στηρίζοντας τους πρώην αρχηγούς μας.

Ένας άνθρωπος στην ζωή του κάνει το δυνατότερο δυνατόν λιγότερα λάθη. Προσπαθεί δηλαδή. Τα λάθη ομως ειναι αναπόφευκτα, όχι ότι αυτό τα δικαιολογεί, αλλά μέσα στην αρνητικότητα των συνεπειών τους, φέρνουν την βελτίωση μέσα από την διδαχή αρκεί να τα αναγνωρίσεις και να δεχτείς την προσωπική ευθύνη. Ένας λαός που δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι σε κανένα σημείο δεν έφταιξε για την σημερινή κατάσταση και μια γενιά που δεν μπορεί να αναγνωρίσει ότι πιθανά ο πατέρας και η μάνα του που τόσο θαυμάζει του παρέδωσε καμένη γή πρώτα από όλα δεν έχει αναγνωρίσει τα λάθη του και συνεπώς είναι ανάξιος να σωθεί.

Συγνώμη αλλά δεν φτάνει να κατηγορούμε άλλους. Για ρίξτε μια καλή ματιά στον καθρέπτη και ας είστε από αυτούς που η αρπαχτή έχει εκδικηθεί με τον πιο άδικο τρόπο.

Ακόμα πιστεύεται λοιπόν ότι μαζί δεν τα φάγαμε λοιπόν? Ακόμα εμένετε στο ότι οι αρχηγόι είναι στην Βραζιλία?

Ανέκδοτα

Τελικές προαγωγικές εξετάσεις, πρωταγωνιστές ο Τοτός και ο εξεταστής.
-Τοτό, πηδάει ο ψύλλος?
-ΕΕΕΕΕΕ, χμ, χμ, όχι κύριε. Δεν πηδάει.
-Λυπάμαι Τοτό, λάθος απάντηση. Κόβεσαι.
-Μα καλά δάσκαλε, για ψύλλου πήδημα με κόβεις????


Είναι δύο γυναίκες που κάνουν γυμνές μπάνιο στην λίμνη.
Έρχεται ένας άνδρας και τις κοιτάει που κολυμπάνε...
- Τι θα γίνει; Θα κάτσεις πολύ; Αν δεν φύγεις, εμείς δεν βγαίνουμε, λένε οι γυναίκες.
Και λέει ο άνδρας:
- Εγώ να ταΐσω τους κροκόδειλους ήρθα!!!

Shank

Τι να πω για το υπερ-παίχνιδο.

Απίστευτο artwork, τρομερή μουσική με κάτι τρελές κιθαριές, ατελείωτη σπλατεριά, διδυάστατο, καλό σενάριο, πανέμορφα video με τρομερό στίλ, ατμόσφαιρα εκδικητή με αύρα Rodriguez και πάνω από όλα κάτι που παίζεις όσο λίγο θες ή όσο πολύ θες.

Κλασσικό platform beat em up, αλλά με σύγχρονη υλοποιήση.

Ζήτω τα Indy Games

Όσοι πιστοί των παλιών καλών παιχνιδιών μην το αμελήσετε εσείς θα χάσετε

Χώρος ΟΑΚΑ

Ευκαιρία με τον εκπληκτικό καιρό που είχε αυτό το ΣΚ να ξαναπάω για περπατημα στον ευρύτερο χώρο του ΟΑΚΑ.

Έχω πάει αρκετές φορές, συνήθως για γρήγορο περπάτημα μπας και ανέβει καθόλου ο μεταβολισμός.

Αυτό που μου έχει κάνει εντυπωση είναι ότι βλέπω οικογένειες να φέρνουν τα παιδιά τους να κάνουν καμιά βόλτα με τα ποδήλατα, ενώ και ένα αρκετά σοβαρό πλήθος παιδιών και νεολαίας μαζεύονται για άραγμα ή για skateboarding και άλλα κόλπα της γενιάς τους. Γενικώς αυτό είναι κάτι έχω παρατηρήσει όλο και πιο έντονα σε διάφορους ανοιχτούς χώρους, όπως και αυτός μπροστά στο golden hall. Μάλλον έπρεπε να ξεβρακωθούμε εντελώς για να πάρουμε χαμπάρι τα καλά κάποιων γειτονιών αλλά αυτό είναι άλλο παραμύθι.

Στο ΟΑΚΑ λοιπόν έχει ένα τεράστιο χώρο, ο οποίος κατά την γνώμη θα μπορούσε να είναι και γαμώ. Τα κτίρια γενικώς έχουν μια ευχάριστη αρχιτεκτονική και δεν φέρνουν άσχημα στο μάτι. Αν ο γενικότερος χώρος πλαισιονόταν κατάλληλα, σίγουρα το μέρος θα ήταν σαφώς πιο όμορφο και όχι έτσι άδειο όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που πήρα μέσα από το τόξο που βρίσκεται στην είσοδο από τον σταθμό Ειρήνης του ΗΣΑΠ. Ειδικά το τόξο, που σίγουρα δεν είναι σωστός ο όρος, είναι πάρα πολύ ωραίο και πολύ μαρέσει να περπατώ κάτω από αυτό.

Δυστυχώς δεν είδα τον χώρο στους Ολυμπιακούς όταν τα συντριβάνια θα ήταν φωτισμένα και φυσικά τα δένδρα δεν θα ήταν παραμελημένα στην μοίρα τους. Σε κάθε περίπτωση με λίγα λεφτά πραγματικά πιστεύω ότι θα μπορούσε να γίνει ένα καταπληκτικός χώρος μπας και ο κόσμος ξεκολήσει από το παράνομο κουτί του mall και βγει έξω, όπως πολλοί συνάνθρωποι μας δειλά δειλά έχουν αρχίσει να κάνουν.

Φωτογραφίες

Οφθαλμαπάτη

Η σχέση μας με την εργασία

Είχα μια συζήτηση σήμερα σχετικά με την εργασία. Γενικώς υπάρχει μια σχετική παρανόηση αυτών που λέω, εξαιτίας μια υποτιθέμενης καψίλας μου και καλά με το αντικείμενο μου το οποίο είναι η ανάπτυξη λογισμικού.

Εγώ αυτό που λέω είναι ότι πρέπει να φροντίζουμε για την εργασία μας. Αν δεν είμαστε ευχαριστημένοι, πρέπει να δημιουργούμε τις βάσεις για να επιλύσουμε το πρόβλημα. Δεν γίνεται σε κάθε κλάδο αυτό, το καταλαβαίνω. Αλλά σε κλάδους που χρειάζονται μια συγκεκριμένη ειδίκευση γίνεται και με το παραπάνω υπό προϋποθέσεις. Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω δουλειές, δυστυχώς ελάχιστα μπορείς να κάνεις σε ένα άνομο κράτος αν πχ δουλεύεις στα ράφια των σουπερμαρκετ. Δυστυχώς, με τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων γενικώς δεν μπορείς να κάνεις και πολλά.

Όμως, εγώ δεν βλέπω διαφορά στην νεοτροπία μας σαν λαός. Οι περισσότεροι από μας σαν να θεωρούμε οτι μας χρωστάνε μια καλοπληρωμένη εργασία. Μια εργασία με ελάχιστο φόρτο αλλά εξαιρετικές αποδοχές. Δεν είναι τυχαία η αντιμετώπιση της κοινωνίας όσον αφορά τις θέσεις του δημοσίου. Σήμερα που τα πράγματα έχουν ζορίσει, η προσέγγιση μας στο θέμα ειναι με σκυμένο το κεφάλι έναντι στο τελείωμα των καλών παλιών καιρών.

Στον ιδιωτικό έχω ζήσει καμιά 10ριά διαφορετικές εργοδοσίες, εκ των οποίων άλλες ήταν τρέξε αδερφέ και άλλες ξυστα όλοι μέρα, ενώ πέρασα και κάτι μήνες από κάτι σαν δημόσιο. Αυτό που έχω δει, όταν ήμουν νέος αλλά και τώρα που σχετίζομαι με τις προσλήψεις είναι μια σχετική αίσθηση ότι το πτυχίο σου δίνει και καλά ότι γνώσεις χρειάζεσαι και μετά τέλειωσε το πράγμα. Στον κλάδο μου, που γνωρίζω πολύ καλά, αυτό δεν γίνεται. Δυστυχώς την σημερινή μέρα, η εργασία έχει αποκτήσει μια συσχέτιση με την διαβίου εκπαίδευση. Επίσης βλέπω μια άνγοια με το τι θέλει ο κόσμος να ασχοληθεί. Ένας κλάδος σαν την πληροφορική έχει πολλές ειδικεύσεις. Το καλό είναι ότι την βάση των περισσοτέρων μπορείς να την δεις τσάμπα και μόνος σου. Και σε άλλες δουλείες όμως ισχύει αυτό. Δεν γίνεται να είσαι μηχανικός και να μην ενημερώνεσαι για τον κλάδο, ούτε γιατρός, ούτε δικηγόρος, ούτε διαχειριστής κάθε είδους.Το κακό είναι ότι γενικώς αυτό δεν το κάνουμε σαν λαός. Κάπως περιμένουμε το μάνα εξουρανού και την καλύτερη εργασία.

Οι καιροί είναι δύσκολοι, και το έζηαα και εγώ από πρώτο χέρι πέρσυ. Όμως ανεξαρτήτως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν δημιουργούμε τις βάσεις για κάτι καλύτερο. Τουλάχιστον στην αρχή, εξετάζουμε μόνοι μας αυτά που θέλουμε να μάθουμε, εφόσον το μπουρδέλο κράτος μας δεν κάνει κάτι για αυτό. Επίσης, η δουλειά που έχουμε δεν μας την χρωστάει κανείς. Δεν είναι εγγυημένη. Πρέπει να φροντίζεις για αυτήν.

Ειλικρινά η δικαιολογία του δεν μαρέσει δεν λέει και τίποτα. Επαγγελματισμός είναι να κάνεις ότι χρειάζεται για να είσαι καλός στην δουλειά σου αλλά και για να μπορείς να διατηρείς την εργασία σου. Όχι θεός, όχι δουλεύω και στο σπίτι μου. Απλά σαρέσει δεν σαρέσει ο κλάδος, ε πρέπει να το γνωρίζεις το αντικείμενο γιατί αλλιώς απλά δεν γίνεται. Μόνο στο δημόσιο και στις ΔΕΚΟ αλλά αυτό θα αλλάξει σιγά σιγά ελπίζω. Δυστυχώς δεν θα αλλάξει σωστά αλλά αυτό είναι αλλού παπά ευαγγέλιο. Αν δεν σαρέσει το αντίκειμενο και επιθυμείς να αλλάξεις, τότε πρέπει να δεις τι θες να κάνεις, να το μελετήσεις αν γίνεται να δημιουργήσεις τις βάσεις για να είσαι επιθυμητός προς ένα εργοδότη. Δεν είναι να παρουσιάζεσαι σε μια συνέντευξη και να ζητάς ουσιαστικά να σε κάνουν τεστ για να δεις και εσυ να θα σου αρέσει το αντικείμενο. Και πιστέψτε με φαίνεται πάρα πολύ, όταν ουσιαστικά δεν ξέρεις τι θες. Πτυχία και άλλα δεν λένε τίποτα σε συγκεκριμένα είδη ερωτήσεων. Και μην το ξεχάσω καλό είναι σαν εργαζόμενοι να γνωρίζουμε και λίγο τα εργασιακά μας δικαιώματα. Δεν είναι κρυφά. Ούτε αυτά μας τα χρωστάνε!

Βέβαια όλα τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. Εϊμαστε η χώρα που στον ιδιωτικό δουλεύουμε περισσότερο από όλους ενώ στον δημόσιο έχουμε μια εντελώς διεστραμένη νεοοτροπία σχετικά με τα παραπάνω. Όπου δουλεύουμε δυστυχώς παράγουμε ελάχιστο πραγματικό έργο λόγω τρομερής αναποτελεσματικότητας σχετιζόμενης με όλες τις διαστροφές μας σχετικά με την εργασία. Το δημόσιο δεν προστάτεψε ούτε το ευατό του ούτε τον ιδιωτικό στο όνομα της αναδουλειάς αλλά και της μη εξέλιξης του καθενώς στο κλάδο του. Ο ιδιωτικός, δυστυχώς εξαρτάται από το κράτος αλλά και από ανθρώπους που ειναι παράγωγα του κρατικού μηχανισμού. Υπάρχουν πολλά στραβά και στον ιδωτικό τομέα, αλλά για μένα πολλά σχετίζονται με την σχέση του Έλληνα με την εργασία.

Όλοι την θεωρούμε την εργασία καταναγκαστική. Δεν λέω ότι θα δούλευα παραπάνω από 8ώρο, αλλά έχει τεράστια διαφορά το καταναγκαστικό της ιστορίας με το είμαι σκλάβος της εργασίας. Τμήμα της ζωής μας είναι, και μόνο αν κάναμε τον μισό κόπο τόσα χρόνια να διδάσκουμε στα παιδιά μας το “κάνε το καλύτερο από κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις” από το "100τρόποι να είστε λαμόγια αν μπορείτε", τότε όλο το σύστημα για μένα θα δούλευε καλύτερα. Υπάρχει κάτι που προκύπτει από την αλληλεγγύη ανθρώπων που μοχθούν πραγματικά για κάτι.

Όλοι θα πέσετε να με φάτε σχετικά με τα μεγάλα λόγια σε δύσκολες περιόδους. Δεν θα διαφωνήσω, ότι υπό τις παρούσες συνθήκες μάλλον το να έχεις δουλειά είναι το σημαντικότερο και τα υπόλοιπα ιστορίες για αγρίους. Αυτό που λέω είναι ότι ανεξάρτητως ευκολίας, αν θες κάτι πρέπει τουλάχιστον εσυ προσωπικά να το κυνηγήσεις. Δεν είναι δυνατό πχ να θέλω να αλλάξω εργοδότη και να μην ψάχνω εγώ πρωτίστως τις αγγελίες? Άπό τα πλέον απλά στα πιο σύνθετα, πρώτα εμείς πρέπει να τα φροντήσουμε. Και μένα δεν μαρέσουν πολλές σκοπιές της εργασίας μου, αλλά επαγγελματισμός είναι να θέτω και να συντηρώ τις βάσεις για τον βιοπορισμό μου. Τώρα αν μπορώ να εξελιχτώ κιόλας, ακόμα καλύτερα.

Δύσκολοι ή μη οι καιροί άπλά δεν γίνεται να πιστεύουμε στο όνειρο της εργασίας στο δημόσιο όπως την έχουμε μάθει τα τελευταία τουλάχιστον 30 χρόνια. Δημόσιο ή ιδιωτικός, ο τρόπος που δουλεύουμε είναι προσωπική υπόθεση αλλά και του συνόλου της κοινωνίας. Τουλάχιστον ας φροντήσουμε την προσωπική μας πλευρά.